Dżdżownica...

Dżdżownica ma smutne życie…

Gdy zima już gruntu nie chłodzi,

Żywota nie chce wieść skrycie,

Więc z ziemi na wierzch wychodzi…

Ku słońcu swe ciałko wystawia,

Lecz że ma niewiele rozumu,

Wypełza na chodnik z radością,

Nie spodziewając się tłumu…

I ginie pod złowieszczym butem,

Śmiertelną bladością okryta,

Trup gęsto się ścieli za trupem,

I nikt o jej prawa nie pyta…

Nikogo dżdżownica nie wzrusza,

Co pełza nie wiadomo po co,

Wśród ludzi, w promieniach słońca,

A przecież żyć mogłaby nocą…

No tak, bo to słońce nie dla niej,

Nie dla tak nędznej istoty,

Co mdłym odwłokiem szokuje,

I skrywać go nie ma ochoty…

A jednak to Boże stworzenie,

Co też chce żyć na tym świecie,

I słuszne jest oto twierdzenie:

Ze nic o dźdźownicy nie wiecie…

O tym co boli i wzrusza,

Tę marność nad marnościami,

I jak przepełnione jej życie,

Smutkami i radościami…

Przechodniu kroczący z pośpiechem,

Miej litość, to biedne stworzenie,

Co los swój znaczony ma pechem,

Lecz ufne na życie spojrzenie… ;-)