Wybory prezydenckie to fajna rzecz. W zestawieniu z zaprogramowanym przez propagandystów, mętnym i zafałszowanym przekazem medialnym serwowanym co dzień, są jak łyk czystej, świeżej wody, dają obiektywny, w miarę, obraz nastrojów społecznych.
Waldemar Pawlak został mianowany „największym przegranym” I tury wyborów prezydenckich 2010. Nie wiem, na ile stało się tak po to by palmy pierwszeństwa w tym względzie nie przyznać kandydatowi, który według zaprzyjaźnionych mediów i sondażowni, prezydenturę miał mieć w kieszeni już 3 dni temu, ale słowo się rzekło, więc rzućmy okiem na sprawę. Faktycznie, poparcie 1,75% nie powala, zważywszy na okoliczności (śmierć polityczna Leppera i przeskok JKM, 5 lat temu J. Kalinowski za analogiczny wynik musiał pożegnać się z szefowaniem partii) każe ludowcom, i Pawlakowi osobiście, zatroskać się co nieco nad przyszłością. Dlaczego nie nad przeszłością? Ponieważ tu wszystko jest jasne, PSL płaci cenę za mariaż z partią Donalda Tuska. Dopuszczenie do konfitur władzy w zamian za koalicję, której programem są tylko dwa, w praktyce nic nie znaczące hasła „zaufanie i spokój”, ma swoją wymierną cenę. Jest nią utrata tożsamości i zamknięcie elektoratu. PSL wyspecjalizowane w byciu w rządzie i opozycji jednocześnie, trafiło na gracza, który potrafi skutecznie zneutralizować tą taktykę, prowadząc koalicjanta na krótkiej smyczy. Nie wątpię, że cele krótkoterminowe udaje się ludowcom w większej części załatwiać po swojej myśli, jednak do wyborów parlamentarnych został już niewiele ponad rok, co wtedy? Scena polityczna polaryzuje się mocno, obok dwóch głównych partii kurczy margines elektoratu szukającego alternatywy, zresztą wynik Napieralskiego i JKM pokazuje, że w tym dominują wyborcy kontestujący partię władzy (z różnych powodów). PSL wspierając dziś PO de facto przekazuje jej swój potencjalny (nie żelazny) elektorat. Czy tego drugiego wystarczy aby wejść do parlamentu w 2011 r.?
Zobaczymy.
http://www.rp.pl/artykul/497979_Donald_Tusk_ratuje_koalicje_.html
Inne tematy w dziale Polityka
