Idea mediów publicznych jest prosta. Media publiczne mają stanowić przeciwwagę dla prywatnych. Tak jak prywatne z natury są nakierowane na zysk, które generują schlebiając gustom publisi (i tym wyższym i tym niższym, choć zwykle niższe występują znacznie częściej) tak publiczne mają owe gusty kreować. Mają edukować i podnosić średni poziom.
Paradoksalnie za komuny pomijając oczywistą kłamliwą rolę propagandową media publiczne taką funkcję spełniały czego dowodem jest istnienie takich form ich działalności jak teatr telewizji, rozbudowana oferta dla dzieci i młodzieży, program drugi PR czy takich konkretnych programów jak "Kabaret Starszych Panów".
Po upadku komuny rola propagandowa uległa redukcji. Pojawiła się szansa stworzenia mediów publicznych w bardziej obywatelskim sensie. Niestety równolegle pojawiły się dwa zagrożenia. Po pierwsze komercyjna konkurencja, która zamiast być przez media publiczne ciągnięta za uszy wyznaczyła nowe coraz niższe standardy czego jaskrawym przykładem była chociażby promocja Disco Polo przez Polsat. Po drugie bezpośrednia zależność polityczna mediów publicznych od aktualnie rządzącej partii, która doprowadziła do sprowadzenia mediów publicznych do roli tuby kolejnych partyjnych gangów. W efekcie otrzymaliśmy hybrydę łączącą najgorsze możliwe cechy mediów. Wysokie koszty produkcji odziedziczone po komunie, polipy gospodarczych pasożytów żerujacych na dojnej publicznej krowie, niską jakość nastawionych na komercjalizację produkcji oraz skończoną dyspozycyjność wobec kolejnych partyjnych mistrzów propagandy. Kolejne próby reform nie przyniosły żadnej poprawy i utrwierdziły mnie w pzrekonaniu że poparwa jest niemozliwa.
Pytam więc, po co to ma żyć? Dla przyjemności partyjnych bonzów? Po to żebvy Doda miała się gdzie ze swoją osobowością wyflaczać? Po to zeby zaniżać ceny reklam?
Oczywiście są elementy warte zachowania. TVP Kultura, Trójka, TVP Historia, TV Biełsat. Reszta może sobie bez wielkiego żalu z mojej strony zdechnąć.
Inne tematy w dziale Polityka
