Marek Magierowski ma rację. W dzisiejszej sytuacji w Unii Europejskiej trudno Polsce znaleźć dobre rozwiązania i na dłuższą metę skazani jesteśmy na niemiecko-francuski dyktat. Szybko przyjmując euro wzięlibyśmy na siebie większą część ryzyka związanego z kryzysem strefy euro. Z kolei odkładając przyjęcie w czasie tym bardziej oddalamy się od coraz bardziej krystalizującego się wokół wspólnej waluty centrum decyzyjnego Unii.
I teraz wszystko zależy od aksjomatów jakie przyjmiemy do dalszych rozważań. Jeśli absolutnym aksjomatem będzie dla nas dobro Unii Europejskiej, która może nie jest doskonała ale dzięki której Europa od kilkudziesieciu lat dość pomyślnie się rozwija unikając typowych dla historii naszego kontynentu konfliktów zbrojnych, to powinniśmy euro przyjąć bez zbędnych ceregieli i liczyć na to, że i my się przy dostatniej i sytej Unii najemy.
Natomiast jeśli za absolutny aksjomat uznamy dobro Polski, to biorąc pod uwagę jakieś prawdopodobieństwo rozpadu Unii powinniśmy pozostać z boku zmniejszając ryzyko związane z katastrofą strefy euro. Co prawda przez to zmniejszymy również własny wpływ choćby na kształt unijnych budżetów ale przecież nie zupełnie ponieważ po pierwsze odnośnie ich wielkości naszym naturalnym sojusznikiem pozostanie Komisja Europejska a po drugie na ew. decyzje w ich sprawie największy wpływ ma i tak umiejętność zawiązywania koalicji a te, o ile nie będziemy nadmiernie zadzierali nosa wobec krajów takich jak Litwa powinniśmy umieć zawiązywać.
Ja przyjmuję optykę drugiego rodzaju. I z dwojga złego, uważam, że powinniśmy na dziś przyjąć postawę wyczekującą. Niech Europa wyciąga gorące kartofle z ogniska, przy którym tańczyła sobie radośnie przez dziesieciolecia. A my stójmy, obserwujmy i reagujmy w razie konieczności.
p.p.s. aTU można kupować kubki z rysunkami:)
Inne tematy w dziale Polityka
