źródło: Wikipedia
Do Warszawy przyjechał w 1957 roku ze wsi Łobaczew Mały (pod Terespolem) i rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W październiku 1957 r., brał wraz ze studentami udział w trzydniowych manifestacjach w obronie zakazanego przez cenzurę czasopisma Po Prostu. Począwszy od listopada 1963 r., zaczął współpracę z czasopismem studentów Akademii Medycznej w Warszawie Nowy Medyk. Publikował tam m.in. pod pseudonimem Jerzy Kicki. W latach 1963-1965 uczestniczył w opozycyjnym ruchu studenckim. Od roku 1963 publikuje w Polityce, gdzie krytuje m.in. organizację studiów historycznych (głównie za "nudę, sztampowość i brak kontrowersji w programie nauczania", proponował też ograniczenie w programie nauczania dziejów Polski sprzed XVIII wieku). W czasopiśmie publikuje też teksty polityczno-ideowe (np. Od Cheopsa do Planu 6-letniego). Okres swojej pracy w Polityce opisał w książce Na przekór skorpionom - wyznania upartego Polaka, gdzie opisuje swój opozycyjny charakter publikacji (co nie znajduje potwierdzenia we wspomnieniach innych redaktorów). Ostatnie teksty w Polityce publikuje w roku 1989, stawiając PZPR Węgierską Socjalistyczną Partię Robotniczą. Gdy pod koniec lat 80. nie dostaje stałego etatu w czasopiśmie, przenosi się do katolickiego czasopisma za wzór Ład, na którego łamach atakuje Politykę.
Wiosną 1964 r. został zatrzymany przez SB na 48 godzin za rozpowszechnianie otrzymanego od Słonimskiego Listu 34. 8 maja 1965 roku Prokuratura Wojewódzka w Warszawie umorzyła postępowanie karne. W styczniu 1966 r. rozpoczął pracę w dziale Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych podległego Ministerstwu Spraw Zagranicznych, gdzie pracował aż do 1992, najpierw w Zakładzie Rozwiniętych Krajów Kapitalistycznych a następnie Zakładzie Krajów Socjalistycznych. Był również pracownikiem Instytutu Krajów Socjalistycznych PAN.
W latach 1969-1972 opublikował cztery pozycje książkowe: dwie o Hiszpanii i dwie o literaturze i historii Węgier. W styczniu 1972 r. obronił w PISM pracę doktorską o Węgrzech, a w 1988 roku pracę habilitacyjną.
W 1970 SB rejestruje Nowaka jako kontakt operacyjny o pseudonimie "Tadeusz". Spotykał się wtedy z oficerami wydziału II departamentu III MSW, gdzie przed wyjazdem na placówkę na Węgry, zadeklarował chęć współpracy (jednak nie zachowały się żadne dokumenty potwierdzające jej nawiązanie).
Od 1 lutego 1972 do 1 lipca 1974 roku pracował w Ambasadzie PRL w Budapeszcie jako drugi sekretarz. Pracę na placówce kończy po kłótniach z ambasadorem Jerzym Zielińskim i wraca do PISM.
Na początku lat 80. zakłada w Instytucie Spraw Międzynarodowych koło Stronnictwa Demokratycznego, wówczas przybudówkę PZPR.
W 1981 pisał do Tygodnika Solidarność pod pseudonimem Maron. Po ogłoszeniu stanu wojennego, ponownie publikuje w Polityce, Radarze i lewicowym Zdaniu. Staje się specjalistą od porównywania Węgier 1956 r. z Polską 1982 r., dowodząc, że w obu krajach miały miejsce spiski imperialistyczne i kontrrewolucyjne. W marcu 1982 był prelegentem w Instytucie Podstawowych Problemów Marksizmu i Leninizmu.
W latach 1981-1991 Nowak był jednym z pierwszoplanowych działaczy Stronnictwa Demokratycznego, przez pewien okres był sekretarzem komitetu ds. prasy Centralnego Komitetu SD. 20 kwietnia 1989 Nowak został wybrany do władz Stronnictwa, a w kilka dni później do jego prezydium (wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu SD). Był głównym twórcą reformatorskiego warszawskiego programu SD składającego się z 27 punktów. Mówiły one m.in. o realizacji interesów narodowych, trójpodziale władz, uniezależnieniu administracji państwowej oraz zniesieniu cenzury. W wyborach do Senatu w 1989 r. był kandydatem SD. Nie dostając posady posła w sejmie, za rządów Tadeusza Mazowieckiego bezskutecznie stara się o objęcie funkcji ambasadora na Węgrzech.
Zamieszczając tą zaczerpniętą z Wikipedii informację chciałbym przyłączyć się do dyskusji na temat przyszłego kształtu polskiej prawicy jak została rozpoczęta przez inicjatywę Polska XXI której z sympatią kibicuję . Przyłączyć się przy okazji polemizując z zarzutami jakie stawia się tym ludziom antykomunistycznej opozycji którzy karierę rozpoczynali w komunistycznym aparacie.
Jak widać na powyższym przykładzie uwikłanie w rożnego rodzaju współpracę z aparatem starego reżimu nie musiało wykluczać czystości intencji pracy opozycyjnej a wykluczenie tych byłych opozycjonistów których geneza działalności sięga PZPR spośród grona bohaterów jest działaniem niesprawiedliwym i opartym na moralności Kalego.
W Polsce, co mnie niestety bardzo martwi, miarą prawicowości jest najczęściej stopień popracia hochsztaplera z Torunia. A prawicową busolą bracia Kaczyńscy trzymający się za ręce w braterskim uścisku. I tak jest niestety w przeważającej mierze w salonie24. Nic to że mówi się że jest się przeciw aborcji, za wolnym rynkiem i wolnościa obywatela wobec nadmiernego wpływu państwa na jego rodzinę. Widzisz że Kaczyńscy są chorzy- znaczy jesteś lewakiem. Bez zniszczenia tych nienormalnych aksjomatów nowoczesny konserwatyzm nie znajdzie dla siebie miejsca w tym kraju
którzy juz po upadku komuny dzielnie z nią walczą wymachując sztandarem skrajnego radykalizmu w walce z wrogiem który już nie istnieje. Dzisiejsza "prawica" to małe ludziki z kompleksem niespełnionego rewolucjonisty który albo nie mógł (bo był za młody na przykład) albo nie chciał (towarzysz szmaciak który zawsze popiera silną rękę niezależnie od jej koloru wydając się sobie dzięki temu bardziej męski któremu ta "prawica" daje alibii dla jego bierności potwierdzając jego przypuszczenia że cała ta opozycja to banda agentów i oszustów a komuna upadła sama) walczyć z dyktatorem więc chociaż sobie obsika jego obalony pomnik obryzgując przy tym tych którzy go obalili. Bo sobie przy obalaniu pobrudzili ręce.
Nie uważam się za jedynego dzierżcę racji. Udowodnijcie mi że się mylę, podajcie kontragrumenty ale obrażajcie proszę tylko w ostateczności;)...
Inne tematy w dziale Polityka
