Rzeczpospolita a fundacje i stowarzyszenia (3)

Nawiązując do dwóch poprzednich notek wprowadzających tematykę można skonstatować, że struktura Rzeczypospolitej nie może akceptować istnienia instytucji życia publicznego o charakterze sprzecznym z zasadami na jakich wspólnota powstała. Dotyczy to wszelkich struktur permanentnego działania, które zajmują się tematyką, która może (powinna) być rozwiązana w ramach wspólnoty. Do takich należą fundacje i stowarzyszenia określające się jako charytatywne.

Działanie takich instytucji zakłada bowiem permanentne istnienie okoliczności utrzymujących stan nierówności społecznych, a których Rzeczpospolita nie chce i nie zamierza eliminować. Czyli jest to stan sprzeczny z zasadami Rzeczypospolitej.

Tego typu zjawiska mogą występować lokalnie np. w wyniku klęski żywiołowej, ale też powinny być lokalnie rozwiązywane i po ustaniu przyczyn – instytucje pomocowe powinny być rozwiązywane.

Permanentne działania są akceptowalne w odniesieniu do zajęć o charakterze kultywacyjnym, czyli wszelkie stowarzyszenia o charakterze kulturalnym, kultywujące lokalne zwyczaje, ale także związki religijne – także kultywujące tradycje, wszak z zaznaczeniem, że nie może to być religia o zasadach sprzecznych  z zasadami Rzeczypospolitej, czyli np. propagująca hierarchiczność. Taka działalność, o ile nie całkowicie zakazana, to na pewno nie powinna być wspierana w żadnej formie przez instancje Rzeczypospolitej.

Kolejne zastrzeżenie dotyczy form wspierania ruchów społecznych. Tu sprawa jest dość oczywista. Zasadą jest, że wszelkie problemy wspólnoty rozwiązywane powinny być przez instytucje i agendy państwowe (wspólnotowe). Są jednak dziedziny, które mogą być wspierane wolontariatem. W takim jednak przypadku wsparcie takich inicjatyw powinno mieć charakter rzeczowy; nigdy osobowy tzn. działacze takich struktur nie powinni otrzymywać żadnego wynagrodzenia za swe zaangażowanie.

Do omówienia pozostają struktury, które dążą do zmian w działaniu centralnych instytucji Rzeczypospolitej. Chodzi o możliwość wyartykułowania zastrzeżeń dotyczących form i kierunków działań wspólnoty.

Fakt, że inicjatywa zmian  leży w instytucjach ku temu powołanych. Obecnie jest to Sejm, Senat, Rząd i Prezydent – w ich gestii jest inicjować i określać zasady na jakich funkcjonuje państwo. Zdarza się jednak, że proponowane zmiany nie są zgodne z wolą społeczeństwa, nawet jeśli nie naruszają podstaw wspólnoty. Można mówić, że taka ścieżka legislacyjna istnieje i jest to referendum.

W tym wypadku chodzi mi jednak o zinstytucjonalizowanie struktur, które z taką inicjatywą chcą wystąpić. Rzeczpospolita powinna nie tylko zezwalać na takie działania, ale także je wspierać i to torem niezależnym od władz wykonawczych.

Tego typu inicjatywy powinny deklarować cel do jakiego dążą i po uzyskaniu poparcia stosownej grupy obywateli – wystąpić z wnioskiem o materialne wsparcie i otrzymać je obligatoryjnie jeśli tylko cele nie podważają podstaw wspólnoty.

Wsparcie powinno wzrastać wraz z poparciem, ale w żadnym wypadku nie może to być wsparcie osobowe. Czyli – zawsze wolontariat.

Powinien przy tym być określony orientacyjny czas realizacji celu. Jeśli dotyczyłby zmiany przepisów prawa, to po uzyskaniu  (bądź nie) efektu – struktura powinna zostać rozwiązana.

Daje się zauważyć, że w tej regule mieści się działalność partii politycznych; te powinny być zakazane – efektem jest struktura konfederacka, która zanika po realizacji zamierzeń (bodź ich upadku).

Wskazane zasady dotyczą także sposobów wyłaniania przedstawicieli do instytucji państwowych, przynajmniej w okresie przejściowym, gdyż celem powinna być demokracja bezpośrednia.