Człowiek, który rozmawia z Bogiem twarzą w twarz

„A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem.” (Wj 33,11a) 

Co oznacza to tajemnicze „twarzą w twarz”, skoro „Boga nikt nigdy nie widział” (J 1,18)? I dlaczego nie umarł był Mojżesz, skoro sam Bóg „rzekł do niego: „Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu.” (Wj 33,20)?

Bóg zdecydował się prowadzić rozmowę z prostym Izraelitą, i potraktował go jak przyjaciela. To chyba właśnie ta przyjacielska rozmowa, w której ten ośmielony przez Boga Mojżesz przekonuje Go jak kogoś sobie równego, a może nawet jak kogoś mniej mądrego od siebie, jest rozmową „twarzą w twarz”. I Bóg to akceptuje. Bo widzi przed sobą twarz swojego przyjaciela.

Bóg rozmawia w języku człowieka; w tym języku rozmawia się twarzą w twarz. Bóg daje się poznać jako ktoś podobny.

A jednak przyjaźń musi być budowana na szczerości. Bóg nie może ukrywać niczego, a więc i prawdy o sobie, przed Mojżeszem. To dlatego nie spełnia prośby Mojżesza w taki sposób, w jaki ten oczekiwał, kiedy prosił: „Spraw, abym ujrzał Twoją chwałę.” (Wj 33,18b). Robi jednak wszystko, żeby wysłuchać swojego przyjaciela, chociaż ten nie zdaje sobie nawet sprawy, o co prosi:

Oto miejsce obok Mnie, stań przy skale. Gdy przechodzić będzie moja chwała, postawię cię w rozpadlinie skały i położę rękę moją na tobie, aż przejdę. A gdy cofnę rękę, ujrzysz Mię z tyłu, lecz oblicza mojego tobie nie ukażę.” (Wj 33,20-23) 

Pan jest Przyjacielem. Rozmawia jak Przyjaciel z przyjacielem. Ale ten Przyjaciel zawsze pozostanie Bogiem. Bóg, jako ktoś inny, nie do końca daje się poznać.

Takiego Przyjaciela pragnie moja dusza. Podobnego do mnie, a jednak tak innego! Pozwalającego rozmawiać ze sobą w cztery oczy, ale chroniącego swoje oblicze przede mną- z troski o mnie, żebym nie zginął.

W Bogu mam Przyjaciela, ale nie kumpla; to pozwala mi z Nim rozmawiać, ale nie gadać; prowadzić dialog, a nie wygłaszać monolog; słuchać, a nie tylko mówić.