Przy kapsztadzkim winie

Zwiedzając kiedyś Prowincję Przylądkową RPA nie mogłem ominąć tamtejszych winnic. Usłyszałem wtedy ciekawostkę o sprowadzonych tam z Europy dębach, potrzebnych do wyrobu beczek na wino. Tamtejszy klimat okazał się jednak nieprzychylny, gdyż dęby wprawdzie rosły, ale ich drewno nie osiągało wymaganej twardości. Nie musimy z tej ciekawostki wyciągać koniecznie morału o niezbędności surowych zim dla przetrwania gatunków i zachowania ich tożsamości. Opowiadał tu bloger TICHY, mieszkający jak wiadomo w ciepłych krajach, że chciał zmusić do wzrostu oziminę symulując jarowizację okładami z kostek lodu.

Nie wiem jak się u nas po polsku nazywają wina z krainy wokół Przylądka Dobrej Nadziei, afrykanerskie Kaapse wyn to byłoby wino przylądkowe, ale ponieważ czytelniej na pochodzenie wskazuje stołeczne miasto Kaapstad, więc poszedłem za spolszczoną wersją, niestety utworzoną od niemieckiej, co nie ma żadnego uzasadnienia oprócz przypadku – o tyle jednak sensownego, że wskazuje na widzenie pewnych rzeczy w Polsce przez pryzmat obcy (tu: niemiecki), zamiast adekwatnego (czyli tu: niderlandzkiego).

W ostatni dzień wakacji odwiedziły nas dwie cyberciocie Oktawii – Navigo i Beret w Akcji. Nie poinformowane przeze mnie należycie, że do nas nie jedzie się pociągiem dużym, ale kolejką WKD, pomyliły dworce. To nawet dało mi trochę więcej czasu na odszukanie korkociągu – bo zapowiedziałem że poczęstuję winem. Ja obiecałem poczęstować winem, ale przywieźli je goście.

Idąc od stacji przechodzimy przez ogród przykościelny, znany ze swojego skromnego rozmachu i licznych zachęt do zadumy i kontemplacji. Znajdujemy pawie pióro, ale takie szare. Piękne pióro z oczkiem upuscił paw dwa tygodnie temu podczas ślubu Zosi i Tomka. Należało to uznać za prezent ślubny dla państwa młodych – i tak też uczynił ten, kto je spadające uchwycił.

Dotarłszy do domu obeszliśmy najpierw ogódek z niepozornymi w tym roku kwiatami. Jasnoty purpurowe już dawno przekwitły, naparstnice też, nie mówię o wiosennych kwiatach. Powoje na kilku drzewach, zwłaszcza na młodej czeresience i na magnolii, funkie, róża. Oko zórz.

Znaleźliśmy słoneczny kącik w ogrodzie, gdzie chłodniejsze podmuchy wiatru nam nie przeszkadzały, i popijamy wino kapsztadzkie, opowiadam historię o dębach, o Breytenbachu i jego emigracji.

Pogadujemy z przerwami na powitanie kolejnych domowników idących potem za swoimi sprawami.

Odwiedza nas w ogrodzie Oktawia na rękach u Tatusia. Z kilkunastu różnych min zrobionych w ciągu paru minut trudno wydobyć jakiś jeden rys. Dużo się na tej buźce dzieje, co bardzo wszystkich zaskakuje. 8 tygodni, tyle wyrazu.

Nie będę streszczał pięciu godzin rozmowy o przeszłości i przyszłości, o rezygnacji i twardości. O sprawiedliwości. Posplatam tylko pewne wątki, dziwnym trafem poruszone w niemal identycznym brzmieniu u kilku blogerów S24 tego samego dnia, zupełnie jakby oni z nami byli i kapsztadzkie wino pili.

*
Może Polska już miała swoje 5 minut, a myśmy to przeoczyli?

* *
I proszę też porzucic ten depresyjny nastrój upierdliwie wracajac do pytania czy Polacy potrzebuja Polski i czy to wszystko ma sens ? Otóz mówie Panu ,że to ma sens i Polacy najbardziej na swiecie potrzebuja Polski ! Prędzej czy pózniej przekonają się o tym również ci którzy tego teraz nie rozumieją. Pan to przeciez wie ! A prosze także pamietac ,że Polska to nie tylko zeszłe i obecne pokolenia Polaków ale zwłaszcza pokolenia przyszłe którym szczególnie zobowiązani jesteśmy przekazac nasze wartości.

***

Popatrz na czym młodzi ludzie budują nie znaną sobie przyszłość wchodząc w związki małżeńskie: na miłości, zgodzie i wzajemnym poszanowaniu, z wiarą i nadzieją na lata swojego życia.
Przecież nie znają przyszłości.
Będzie taka jaką wspólnie zbudują w wzajemnych relacjach do siebie.

zdjęcia© A. Dąbrówka