Dla władzy sądowniczej nie ma znaczenia, czy decyzje sędziów są produktem widzimisię, korupcji, układów czy też rzetelności, bezstronności i niezawisłości, czy zostały podjęte zgodnie z przepisami prawa czy rażąco naruszając prawo. Sędzia de facto nie ponosi żadnej odpowiedzialności moralnej, dyscyplinarnej, czy karnej za jakość merytoryczną orzeczenia, za zgodność tego orzeczenia z prawem, logiką
W polskim porządku prawnym Krajowa Rada Sądownictwa ma konstytucyjny obowiązek stania na straży sędziowskiej etyki i niezawisłości. KRS zajmowała się do 2002r. tylko zagrożeniami dla niezawisłości sędziowskiej ze strony władzy wykonawczej i ustawodawczej. Skargi obywateli m. inn. na domniemane sprzeniewierzanie się niezawisłości przez sędziów Rada zaczęła rozpatrywać od 2002r. Jak poważnie Rada traktuje swoje konstytucyjne obowiązki – pochylając się i rozpatrując sygnalizowane i zgłaszane przez obywateli domniemane przypadku naruszeń etyki i niezawisłości sędziów - świadczy fakt, iż na stronie internetowej tego organu nie ma i nigdy nie było informacji dotyczących skarg obywateli - jakich naruszeń one dotyczą, a także kryteriów i sposobu rozpatrywania tychże. Brak jest też informacji jakie ewentualnie konsekwencje ponieśli sędziowie orzekający w 28 przypadkach uznanych za zasadne (przez 12 lat).
W zakładce Działalność nie ma słowa o rozpatrywaniu skarg obywateli (czy postępowaniach dyscyplinarnych wobec sędziów). Tylko w corocznych sprawozdaniach KRS przedstawianych w Sejmie można wykopać lakoniczne informacje w tej materii - zajmujące ca pół strony 60-110 stronicowego sprawozdania. Porównując te informacje ze szczegółowymi, zajmującymi dziesiątki stron sprawozdania - informacjami o działaniach Rady w kwestii domniemanych naruszeń niezawisłości sędziowskiej i niezależności sędziów przez władzę wykonawczą – wniosek jest jeden. Rada nie stoi na straży gwarancji konstytucyjnych obywateli zawartych w artykułach 32, 41, 42, i 45 Konstytucji. Działania KRS są symulowaniem wykonywania konstytucyjnych obowiązków w tej materii.
W pierwszych 3 latach tej działalności Rady pozostawiano relatywnie dużo mniejszą liczbę skarg bez nadania biegu, niż w późniejszych latach. Wg wyjaśnienia Rady w kilku corocznych informacjach o skargach obywateli – nie nadawano biegu skargom ponawianym, skargom o charakterze pieniaczym lub wskazującym na niezrównoważenie psychiczne ich autorów. Od ponad dekady nieznane są kryteria KRS, które determinują pozostawienie skargi bez biegu.
W pierwszych 3 latach tej działalności Rada uznanała za zasadne 28 skarg. W latach 2005 – 2014 ani jednej (w latach 2011-2012 przekazano 131 skarg do rozpatrzenia przez rzeczników dyscyplinarnego). Jednocześnie lawinowo wzrastała liczba skarg pozostawionych bez nadania biegu.
W latach 2002 – 2010 wpłynęło do KRS 11 547 skarg, bez biegu pozostawiono 4543 zapoznano się z 7004 rozpatrzono 683, a uznano za zasadne 28.
A w latach 2011 do 2014 wpłynęło 13 202 skarg i pism, pozostawiono bez biegu 11157 zapoznano się i rozpatrzono 2045 i z tych 131 przekazano rzecznikom dyscyplinarnym do rozpatrzenia.
Ogółem od 2002 do 2014 wpłynęło 26. 095 skarg i pism obywateli – KRS pozostawiła bez biegu 16.700. Z pozostałych 9395 rada uznała 28 za zasadne, a 131 przekazano rzecznikom dyscyplinarnym.
"Młyny sprawiedliwości (dalej) mielą aż huczy, tylko bez ziarna, na jałowym biegu".[ii]
