Złocienie- chryzantemy- rys historyczny i ich uprawia w różnych krajach.
Zainteresowanie złocieniami sięga odległych czasów i związane jest z Chinami i Japonią.
Pierwsza wzmianka o tych roślinach podana została przez Konfucjusza w roku 500 przed naszą erą. Nie wiadomo, jednak kiedy rozpoczęto uprawę i hodowle tej rośliny w Chinach, prawdopodobnie w pierwszych latach naszej ery. W tym samym mniej więcej okresie rozpoczęto również uprawę złocieni w Japonii, chociaż pierwsza wzmianka na temat tej uprawy pochodzi dopiero z 1186.
O uprawie złocieni wielkokwiatowych przeczytasz w tym artykule Uprawa złoceni wielkokwiatowych
Japońscy ogrodnicy wyhodowali, z materiału o pojedynczych kwiatostanach, odmiany pełne i we wszystkich możliwych barwach. Na XVI wiek przypada szczyt uprawy złocieni w Japonii. Z tamtej epoki pochodzi wspaniały obraz przedstawiający ogród ze złoceniami założony w Kyoto. Złocień stał się godłem narodowym tego kraju. Corocznie obchodzono uroczyście święto złocieni – kwiatów, które według starych podań są symbolem długiego życia. W ogrodach cesarskich organizowano także wystawy złocieni.
W Europie pierwsze złocienie pojawiły się w roku 1789 dzięki kapitanowi Blancardowi. Przywiezione przez niego trzy odmiany złocieni uprawiane w Chinach posadzono w Muzeum Przyrodniczym w Paryżu. Jedna z tych odmian została przywieziona następnie do Anglii, gdzie w 1795 roku zakwitła po raz pierwszy w zakładzie ogrodniczym Corwlla. W niedługim czasie dzięki staraniom Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego Anglia miała już dużą liczbę nowych odmian, które przywożono bezpośrednio z Chin. Japonia w tym czasie nie była dostępna dla Europejczyków. 1845 roku nowy materiał hodowlany z Chin przywiózł Anglik Fortune. Były to odmiany pomponowe, którymi zajęli się hodowcy francuscy – Lebois z Iwry pod Paryżem i Pele z Paryża, jak również i hodowcy angielscy – Salter z Hammersmith i Standish w Bagshot. Okres intensywnych prac hodowlanych przypadł na lata 1830-1870, w wyniku tych prac znacznie wzrasta liczba odmian. W roku 1842 podawano w katalogach około 80 odmian, do w roku 1861 liczba ta wzrosła do 400 odmian. Były to jednak odmiany drobnokwiatowe, nie wzbudzały dużego zainteresowania ogrodników.
W Europie nie znano jeszcze wówczas sposobów uprawy złocieni, tak dobrze opanowane przez Japończyków i Chińczyków, dzięki której można było uzyskać większe kwiatostany. Dopiero sprowadzenie w 1862 roku odmian japońskich przez Fortune wpłynęło na podjęcie dalszych prac hodowlanych. W wyniku krzyżowania otrzymano po wielu latach prób odmiany o dużych kwiatostanach. Od roku 1870 datuje się dalszy postęp w uprawie i hodowli złocieni. Powstałe wówczas odmiany uprawiane są do chwili obecnej. Do znanych hodowców należą: Pertuzes, Delaux, Bernard, Lacroix, Boucharlat, De Raydellet, Calvat, Remy, Bruant, Vilmorin i inni.
Uprawa złocieni w Niemczech w XIX wieku napotykała dużo trudności ze względu na niekorzystny klimat. Sprowadzono z zagranicy różne odmiany i sprawdzano je pod względem przydatności do warunków niemieckich. Ośrodkiem uprawy stał się Hamburg.
W Polsce pierwsza wzmianka o złocieniach pojawiła się w roku 1887, w „Ogrodniku Polskim”, a dokładny opis uprawy tych roślin został zamieszczony w tym czasopiśmie nieco później. Do tego czasu złocienie sprowadzano z zagranicy.
Sposób uprawy złocieni zależy w dużym stopniu od tradycji kraju. O ich popularności, uprawie i asortymencie decydowały często zwyczaje i związane z tym możliwości zbytu.
Jak uprawiać złocienie drobnokwiatowe- o tyn w tym artykule Uprawa złocieni drobnokwiatowych
