Idzie nowe
Po urodzeniu pierwszego dziecka długo walczyłam o to, żeby "było jak dawniej", żebym miała czas dla siebie, żebym mogła siedzieć przed kompem, czytać książki... Była to walka bezsensowna, i rodziła frustrację. Do momentu, kiedy zrozumiałam, że to o co walczę, to co próbuję zatrzymać, i czego tak kurczowo się trzymałam, wcale nie było lepsze od tego, co nowe.
Postanowiłam wreszcie zapomnieć to, w jaki sposób żyłam wcześniej, i żyć po nowemu. Zaakceptowałam, że jest jak jest - i pewnie jest lepiej niż było wcześniej, choć trudniej.
Chyba odczuwam coś podobnego teraz... Idzie nowe. Mam sytuację przejściową, siedzę w domu z dzieciakami, nastawiam się, że trzeba walczyć i się chronić. Ale nie wiadomo, co to będzie jak się wreszcie uda przez to przebrnąć. Jakieś nowe. Jakaś zmiana zachodzi, którą nie do końca potrafię ogarnąć i sobie przyswoić. Pozostaje ufać i nie oglądać się wstecz.
Nie obracać się za siebie, nie tęsknić za takim życiem, jakie było wcześniej.
Za jakiś czas będzie inne. Ufać, że lepsze. Choćby na początku na to nie wyglądało.
