Deszczowo się zrobiło. Mój organizm wyczuwa już zimę. Chyba dzielę pory roku na dwie: wiosnę i zimę. Wiosna ewidentnie się już skończyła. Dla uproszczenia życia, powoli przestrajam się na sezon zimowy. Tak zwana jesień to dla mnie tylko "międzyczas", podarowany na to, żeby się przestroić.
Czuję się jak instrument, jak wiolonczela, a może radio, na którym przekręcam gałką, żeby złapać jakieś radio. A może sejsmograf. Czasem się zastanawiam, gdzie w tym wszystkim jest mój własny głos, skoro funkcjonuję w trybie "nasłuchiwania". Czy nie umiem od środka nadawać..?
Przyśnił mi się pewien lekarz, którego nie widziałam już ok. 5 lat. Wcale o nim nie myślałam, ale sam się przyśnił, i mnie we śnie przestraszył nazwą dziwnej choroby trzustki. Dodał, że to poważne. Było groźnie, a jak wstałam, padał deszcz. W nocy też padał. Cóż, nastrój też mi padł. Pomyślałam sobie bardzo prosto: może wkrótce umrę?
Może ciągłe współistnienie nowego wirusa z nami, powoduje, że lęk o zdrowie i życie jest pod ręką? Łatwo go wzbudzić, kiedy wokół epidemia. Może historie nowotworowe w bliższej-i-dalszej-rodzinie-królika też mają podobne działanie? Aż w końcu również fakt, że wiosna dobiegła końca?
Sny czasem niepokoją. Czasem też myśli, które się pojawiły, ale jakby poza świadomością - i od razu znikły w głębi duszy. Co z tym niepokojem zrobić? Czy da się oswoić lęk przed śmiercią? Czy to nie jest tak, jak z lękiem przed porodem? Można sobie tłumaczyć, że to rzecz naturalna i fizjologiczna, że medycyna dzisiaj pomaga skutecznie w różnych skomplikowanych sytuacjach - i nieraz lekarze potrafią zagrożone życie uratować. Można sobie tłumaczyć, że i tak wszystko w rękach Boga - Opatrzności nie da się "przechytrzyć", i każdy ma swój czas. To jednak lęku nie usunie, może tylko go nieco okiełznać.
No i taka myśl: żeby coś jeszcze po sobie zostawić.
To w sumie mobilizujące.
