W księdze Tobiasza archanioł Rafał mówi do młodego Tobiasza, z którym wybiera się w podróż po żonę, Sarę:
„Nie obawiaj się niczego, dziewczyna ta od początku była przeznaczona dla ciebie. To ty właśnie wybawisz ją z jej utrapienia.”
Sara rzeczywiście miała utrapienia, ciągle nie mogła dobrze trafić w związkach, które zawierała. Była już tak zmęczona, smutna i udręczona, że modliła się, aby Bóg odebrał jej życie. Tymczasem wtedy właśnie, zamiast zakończyć jej życie, Bóg przyprowadził do niej – męża.
Mąż i żona sobie przeznaczeni – czy zawsze się odnajdują? Czego potrzeba, żeby odnaleźli się właśnie oni, od początku sobie przeznaczeni? Bożego błogosławieństwa? Modlitwy? Dojrzałości do miłości? Ale przecież dojrzewać do miłości można też wspólnie, a nawet trzeba, w drodze życia.
Czy małżeństwa, które nie są przekonane co do swojego sensu i przeznaczenia, rzeczywiście nie są sobie przeznaczone, czy tylko nie potrafią w to uwierzyć?
Księga Tobiasza jest jedną z moich ulubionych, bo łatwo mi przychodzi identyfikować się z jej bohaterami. Sara - zwykła kobieta, z trudnościami duchowymi, uczuciowymi, może też rodzinnymi. Tobiasz - syn pobożnego ojca, ale "ślepego na światło Boże", jedyny syn, o którego matka bardzo drży. Zwykły chłopak, młody mężczyzna. Do nich, do tych zwykłych ludzi borykających się z różnymi przyziemnymi kłopotami i emocjami, chwilami zdruzgotanych, wielki Bóg posyła swojego anioła - archanioła Rafała. Ukrywa go pod postacią człowieka i przynosi ogromną pomoc, aby wybawić ich z utrapienia.
Jest w tej księdze dla mnie wielka nadzieja. Nie trzeba być aż "mężem sprawiedliwym", przyjacielem Boga, czy prorokiem, aby doznać Bożej bliskości, aby Bóg przyszedł z pomocą. Wystarczy zanosić swoje szczere modlitwy w utrapieniu codziennych spraw, aby otrzymać pomoc pewnego dnia. Nawet wielki anioł zostaje czasem posłany do zwykłych ludzi.
