Wiosenne łagodne słońce, gładka woda na jeziorze, dotyk lekkiego powiewu wiatru – mam wrażenie, że Tam jest właśnie tak. Tam skarb twój, gdzie serce twoje.
Moje serce należy do Tam. Kocha łagodność i ciszę, potrzebuje nasłuchiwać. Każde serce tęskni, lecz czasem nie wie za czym, a raczej… za Kim.
Czy serce lgnie do prawdy prawdziwej, czy do fałszywej prawdy? Każda fałszywa prawda w końcu okaże się ciosem i rozczarowaniem. Czy serce lgnie do miraży tego świata, czy pragnie przylgnąć do wieczności, do
Boga?
Czego szuka skołatane ludzkie serce w górskich wędrówkach, leśnych spacerach, w oczach życzliwej osoby, w zachwycie nad pięknem, w harmonii muzyki, w szepcie słonecznej jesieni? Kogo? Czy nie pragnie tam odnaleźć swego Ojca i odpocząć przy sercu Boga, w Jego bliskości? A Bóg przenika wszystko wokół nas, ale przenika też nas samych. On jest również w samej głębi każdego ludzkiego serca. Więc „Tam” jest zarazem daleko (bo trudno odstawić wszystko to, co nam przeszkadza, a zwłaszcza... siebie samego), a zarazem bardzo blisko (w nas, w głębi serca, w duszy).
Góry, lasy, cała przyroda pomaga nam oderwać się od codziennego biegu świata, od telewizji, zgiełku ulicy i innych hałasów. Jednak, aby być bardziej Tam niż tu, trzeba czegoś więcej. Trzeba jeszcze bardziej się oderwać, odejść dalej stąd. Odejść nie pieszo, czy rowerem, ale odejść wewnętrznie, zostawić na boku to, co przeszkadza nam patrzeć na Boga, nawet własne emocje i pragnienia.
I tak sobie myślę, że odchodząc w ten sposób, zostawiając z boku cały ten wewnętrzny hałas, że w taki sposób oddalając się, paradoksalnie: zbliżamy się, oddalając się, zbliżamy się. Bo cała ta podróż odbywa się między sobą a sobą - z powierzchni zewnętrznej w głębię serca, na samo jego dno. A tam jest cisza i pokój, i więcej nawet.
