Warszawo, walcz!

I uratuj naszą godność, nasze człowieczeństwo! Pokaż, że nie jesteśmy niewolnikami, że nikt nie zwycięży ducha polskiego! Że nigdy, przenigdy nie przestaniemy, nie poddamy się!

I Warszawa poszła do walki .....

Zapłaciła straszną cenę za to, żebyśmy mogli być dumni. Żebyśmy mogli być Polakami, a nie tępą masą ogłupionych rabów. Żebyśmy mieli prawo do bycia ludźmi wolnymi.

Chwała bohaterom.

Tylko dlaczego rozumieją to obcy, a część rodaków nie? Dlaczego nie rozumieją, że czasem nie można nie walczyć, nawet jeśli szanse są nikłe lub żadne? Że czasem trzeba po prostu dać świadectwo?

Godności i wolności nie da się wyliczyć na kalkulatorze, to nie kredyt w banku. One nie mają ceny, są bezcenne, po prostu....

„Warszawa ..... stolica Polski, miasto o 1 300 000 mieszkańców przestało istnieć. Dymiące zgliszcza i bezmiar ludzkiej nędzy są widomymi oskarżycielami niepoczytalnego, potwornego szaleństwa tych, którzy, nie licząc się z rzeczywistością, doprowadzili do tak tragicznego finału. Żadne łzy i narzekania, największa rozpacz, nie odbudują tego, co zostało zniszczone. I nie wskrzesza tych, którzy zginęli. Życie toczy się dalej i wymaga od tych, którzy pozostali, zdecydowanej postawy.

Co mamy dalej czynić? Jaką drogą iść? Jaka naukę wyciągnąć z sierpniowej tragedii wśród płonących ulic Warszawy?.... Na Kremlu dziś zacierają ręce, ze polskie „faszystowsko-nacjonalistyczne” psy” leżą pod zgliszczami....”*

Znajomo brzmi? Ile notek w tym duchu, komentarzy przeczytaliście już w tym roku choćby na tym forum? Pewnie chcecie poznać autorów tych "rozważnych, pełnych bólu" słów? Służę :

„Nowy Kurier Warszawski”, niemiecka polskojęzyczna gadzinówka, napisane 22 września 1944 roku, jeszcze przed kapitulacją Powstania. Tak się zaczęło, dziś mamy już „Unsere Mütter, unsere Väter”. Nie dość że nas wyrzynali, zrównali z ziemią stolicę, to jeszcze przekonali, że to nasza wina. Tylko pogratulować skuteczności w propagandzie. Niemcom.....

*cytat zaczerpnęłam z artykułu Tomasza Łysiaka z wczorajszej GP