Wystarczy jedynie, że gdzieś w Europie zwolni się prestiżowe stanowisko a już polskie i europejskie media usadzają na nim Ministra Sikorskiego. Obecnie w Europie obserwujemy rozgrywkę, której stawką są wysokie stanowiska w strukturach europejskich. Im bliżej rozstrzygnięć w tej kwestii, tym głośniej o szansach szefa polskiego MSZ.
Zanim jednak przystąpimy do ważenia szans obecnego szefa MSZ na objęcie istotnego stanowiska w Europie (idąc tropem doniesień medialnych, mam tu na myśli stanowisko szefa Rady Europejskiej lub unijnej dyplomacji) oddajmy glos zainteresowanemu. Żadne! W ten zdecydowany sposób, na początku czerwca w Radiu Zet, minister Sikorski odniósł się do swoich szans na objęcie funkcji szefa unijnej dyplomacji. We wspomnianym programie, której gospodarzem była Monika Olejnik, oprócz tej stanowczej deklaracji z ust ministra padła jeszcze jedna nie mniej istotna deklaracja. Były szef MON jasno dał do zrozumienia, że obecnie celem jego jestestwa w polityce jest chęć niesienia pomocy dla „Najważniejszego przywódcy, oby żył wiecznie!” Donalda Tuska, na drodze do wygrania kolejnych wyborów parlamentarnych. Po „aferze taśmowej”, kiedy kolejna wygrana wyborów przez PO brzmi jak political fiction deklaracja złożona na początku czerwca przez szefa MSZ nabiera nowej treści. Nowej, bowiem odejście w tak newralgicznym momencie, istotnego w rządzie polityka, przez wielu mogłoby zostać odczytane jako sygnał do ucieczki. Na pewno przez część działaczy partii odebrana mogłaby zostać potraktowana nawet jako zdrada? Sam Sikorski bodajże jako pierwszy rzucił, że rząd został zaatakowany przez zorganizowaną grupę przestępczą, prawda?
Należy wziąć także pod uwagę, że wakat po szefie MSZ szybko stałby się przyczyną kolejnych tarć wewnątrz partii Donalda Tuska. Zatem patrząc z perspektywy polityki krajowej odejście ministra Sikorskiego mogłoby stanowić przyczynę do dalszej erozji struktur partii władzy, wzmacniając przesilenie polityczne, którego jesteśmy świadkami.
Załóżmy jednak, że w PO nikt (w tym sam zainteresowany) nie dostrzega zagrożenia w „awansie” Sikorskiego w strukturach europejskich i jest on oficjalnym kandydatem rządu do ww. stanowisk. A wydaje się, czytając europejską prasę, że jest to kandydat idealny. Kandydat przedni, bowiem sumując wszystkie artykuły na ten temat, sprawdził się w trakcie konfliktu na Ukrainie. Sikorski w Europie uchodzi za architekta odpowiedzi Zachodu na działania podejmowane przez Kreml na Ukrainie. Jednak to co w europejskiej prasie może być atutem w realiach polityki europejskiej stanowi przysłowiowy „gwóźdź do trumny”. Tutaj dotykamy istoty problemu. Radosław Sikorski jest kandydatem niewybieralnym gdyż w Europie nadal zbiera swoje żniwo – „zachodnioeuropejska bariera mentalna” – którą ja osobiście nazywam Russia First. Przykładów tego typu zachowań jest bez liku, jednak jak posłużę się tutaj dwoma, według mnie najbardziej jaskrawymi. Nie tak dawno temu w Warszawie gościł prezydent USA, który w trakcie swojego przemówienia obiecał Polsce „symboliczną” pomoc. Nie trzeba było długo czekać by The Economist napisał: „obietnice Obamy dla Polski niepokoją Europę” dodając: „Ta inicjatywa wprawi Europejczyków z Zachodu, którzy boją się rozdrażnić Rosję, w osłupienie, ale jest to wciąż mniej, niż chciała uzyskać Polska”. Uzupełnieniem tego artykułu są wyniki sondażu w Niemczech gdzie niemal trzy czwarte (74 proc.) społeczeństwa tego kraju nie chce, by NATO przemieszczało swoje bazy wojskowe bardziej na wschód. W obu przypadkach motywy są te same.
NATO to nie UE, ale przykład baz natowskich świetnie oddaje mentalność elit europejskich. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, jako szefa europejskich dyplomacji polityka, który uznawany jest za architekta reakcji UE na działania Rosji na Krymie. Wybór Sikorskiego na szefa unijnej dyplomacji, w głowach wielu europejskich przywódców równałaby się z wypowiedzeniem Rosji wojny. A za Radka walczyć raczej nikt nie będzie, nawet jeśli w europejskiej prasie będzie można przeczytać coś z goła innego…
