Obejrzałem dziś z jak zwykle dużym zainteresowaniem "Warto rozmawiać" Jana Pospieszalskiego. Tym razem o zasadności decyzji o wysłaniu polskich żołnierzy do Afganistanu i szerzej o polskiej polityce zagranicznej.
Wnioski z tej dyskusji niezbyt budujące. Polska polityka zagraniczna jest dosyć marnie prowadzona. Chwiejna, raz serwilistyczna, innym razem butna ponad siły, rozchwiana emocjonalnie, ani ideowa ani pragmatyczna.
Ale czy to może być zaskakujące? Polska prowadzi niezależną politykę zagraniczną od 17 lat. Przez ostatnie 210 lat (a właściwie to niemal 300) w sumie byliśmy w pełni suwerennym państwem przez lat 38. Bardzo mało, żeby się w trudnej sztuce dyplomacji wyszkolić. Żeby stworzyć elity nie tylko polityczne, ale też eksperckie, analityczne, administracyjne. Całe wielkie sztaby ludzi o różnych poglądach i światopoglądach, złączonych tylko wizją interesu państwa, ale patrzących na sprawy z różnych stron.
Nie jest przypadkiem, że najlepszą dyplomację mają stare potęgi - Wielka Brytania, Francja, Stany Zjednoczone - oni zachowali ciągłość polityki zagranicznej od setek lat (no, USA od 200). Wybitną dyplomację ma Rosja, w której wbrew pozorom też zachowano pewną ciągłość między czasami carskimi i sowieckimi. Stosunki międzynarodowe to niezwykle złożona materia, dyplomacja to trudna sztuka, jedna z najtrudniejszych.
Jakie to wielkie szczęście, że przyszło nam się ćwiczyć w tej trudnej sztuce w tak dobrych czasach i okolicznościach, kiedy mamy zapewnione dzięki Unii i NATO względne bezpieczeństwo. W tych sprzyjających warunkach można sobie nawet pozwolić na błędy i nawet warto je popełniać. Lepiej, że polskie władze popełniają błędy niżby miały wykazywać bierność. Kiedyś się nauczą. Wierzmy w to.
Fascynuje mnie polityka. To gra, w której naprawdę o coś chodzi. Żadna inna nie skupia w sobie wszystkich dobrych i złych stron ludzkiej duszy.
A poza tym to Hala Madrid!!!
Moj mail: fmigaszewski (at) gmail . com
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
