Stanisław Srokowski - Potwory złudzeń

Z pozoru  nasze życie jest barwne, żywe, pełne radości i pokus. Kiedy się człowiek znajdzie w centrum wielkiego miasta, otacza go gwar  rozmów, szum młodzieży, bogactwo strojów, niekoniecznie drogich, nieraz wprost przeciwnie, ubogich, ale z fantazją podkreślających własne ubóstwo.

Wiadomo, młodość musi się wyszumieć i pokazać, także w modzie.  Wokół nas świat pełen  reklam, pulsujących blasków, kolorów, migających świateł, lamp, neonów i jarzeniówek. Od nadmiaru aż oczy bolą.  I głowa pęka. Ciągle ktoś do nas woła, ciągle ktoś czegoś nam życzy  i  oczko do nas puszcza. A my wniebowzięci. Bo w wielkich supermarketach  jesteśmy najważniejsi.

Wszystko dla ciebie

Gdziekolwiek spojrzysz, ktoś  wyciąga do ciebie rękę, uśmiecha się, zachęca, wzywa, namawia, kokietuje, dobrze życzy. Żyć – nie umierać.  Znajdujesz się  w centrum pożądania. Wydaje ci się, że jesteś jedyny, wyjątkowy i niepowtarzalny. Wszystko dla ciebie. Dla twojej urody i rozwoju. Dla twojej przyszłości i szczęścia.  Bo przecież  ty jesteś wszystkim. I ten bajeczny świat został tylko dla ciebie stworzony. Uwierz mu tylko. Wchodź weń i podziwiaj. Nie przejmuj się tym, że na razie nie stać cię na dobry garnitur albo wzorową suknię. Mają to inni. Przy ich blasku się ogrzejesz. Dlatego gonisz tam, gdzie ten blask bije. Dlatego zachwycasz się cudzym szczęściem, bo przecież wszyscy cię przekonują, że jest ono także twoim szczęściem. Naucz się tylko  podziwiać i rozsławiać. A przyjdzie taki dzień, kiedy i ty staniesz w świetle jupiterów i zagrasz najważniejszą rolę w swoim życiu, a wszyscy  będą  cię oklaskiwali.  

To fantastyczne złudzenie, z którego spijasz miód oszustwa.

Bo gdy tylko chcesz coś lepszego kupić, twój pugilares  zieje pustką. A twój ośmioletni samochód kaszle i pluje. Ale nic to. Ty żyjesz w wielkim świecie. Jesteś jego cząstką. Czerpiesz z niego jak z Kany Galilejskiej. Rozmnażasz  swoje wyimaginowane dobra w wyobraźni.

Klapy na oczy

Nic ci nie przeszkadza. Bo przecież najważniejsze,  że cię szanują, dbają o ciebie, pokazują, jak wiele jesteś wart. A że bieda piszczy w twoim domu, nie ma znaczenia. Że sąsiad się powiesił, bo umierał z głodu,  nic się nie stało. Że w twoim miasteczku połowa ludzi bez pracy, to nieważne. Że kolej ledwie zipie, jakoś to będzie. Że wieś ledwie dyszy, trzeba z niej uciekać. I nadal brylujesz w blasku świateł. Bo to jest twój  realny świat. Innego nie chcesz znać. Od innego uciekasz. Bo inny boli, przeraża, drażni. Nie chcesz z nim mieć nic wspólnego.

Nie widzisz, jak się rozsypuje pół Polski. Jak ludzie zaciskają pięści. Jak w rzeczywistości jesteś poniewierany i degradowany.  Tego nie chcesz widzieć. I co gorsza,  tego już nie widzisz. Bo ci założyli klapy na oczy i widzisz tylko to, co pokazują ci magicy, iluzjoniści i kuglarze. Dajesz się oszukiwać.  Zagłusza cię  ryk reklam i wycie wyjców, którzy żyją cudzymi złudzeniami.  Uciekasz od szarych i nędznych wiejskich chat, bo boisz się spojrzeć prawdzie w oczy. 

Szary świat prawdy

Żyjemy w  świecie omamów i iluzji, osaczeni zwidami i halucynacjami.  Omamy wciąż  bierzemy za realność.

Jak wiadomo,  wybory po raz drugi wygrała partia złudzeń i fanaberii. A jej magik i różdżkarz nadal dzień w dzień  czaruje i obiecuje miłość, która jest ważniejsza od władzy. Bo on wie, że gładkimi słowami najlepiej można zwieść i oszukać słuchaczy. A oni biją mu brawa. 

Ale do czasu.  Niebawem  się skończy epoka oszustwa, a  kuglarze, lawiranci i szarlatani będą się musieli przed narodem ciężko tłumaczyć. Na razie triumfują w blasku reflektorów. Pycha, która bije z ich słów i zachowań, wskazuje na rychły koniec. Wyglądają dziś jak pawie, nienasyceni  i butni. Szary, gorzki i wściekły świat prawdy wyjrzy spod iluminacji. I da im popalić!