O pogrzebie dziennikarza NN

Na początek mały quiz:

• Który tytuł prasowy nie ma pejoratywnej quasi-nazwy?
• Który człowiek żyje w dźwiękoszczelnym bunkrze, zgodnie z ideą pustelników-eskapistów i nie kształtuje swoich poglądów przez "zasłyszenie", zagoniony w codzienności?
• Który dziennikarz nie ma własnych poglądów politycznych, wyznaniowych etc.?
• Któż z nas nie wziął z początku szarego za białe, by w końcu przekonać się, że jest czarne?

Odpowiedź: ŻADEN.

Ale nie o to chodzi w tej grze!
Albowiem żył-był sobie raz dziennikarz, co orientował się w temacie, zadawał pytania przygotowane przez siebie, nigdy nie pozwolił sobie na uzewnętrznienie swoich przekonań na służbie, cytował dokładnie, szanował oponentów, ślubował wierność wolności słowa i relacjonował - jednocześnie jak ognia bojąc się kreowania rzeczywistości.

Stało się ostatnio coś haniebnego, bez dwóch zdań, i można winą obarczyć gros czynników: walkę o czytelnika w dobie tabloidyzacji, pęd ku sławie, polityczne naciski, nieudolność z zazdrością wstrząśnięte a nie zmieszane lub zwyczajną nienawiść do dźwięków katarynki.

Ale nie o to chodzi w tej grze - bo jeśli wybieramy się na pogrzeb przywołanego Mr. Johna Doe dziennikarstwa i "urbanizacja" prasy sięga nieustannie dalej i dalej, to niech ostatni pismak zgasi światło czym prędzej, by nie zobaczyć, jak pewien pan skrada się już w negliżu za jego plecami. "Zaufanie się skończyło, dalej nie pojedziem...".