Sukces Polskiej reprezentacji, jakim jest I historyczny awans na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej pokazuje jakie są plusy walki z układem i odrzucenie autorytetów. Awans to bezsprzeczny sukces zagranicznego szkoleniowca Leo Benhakkera. A przypomnijmy, że nasze autorytety piłkarskie – jak chociażby Grzegorz Lato wysyłali sygnały, o braku potrzeby dalszego zatrudniania przez PZPN holenderskiego trenera. Bo niby Polacy nie grają najlepszego futbolu, bo niby są mecze słabe, bo niby awans nie jest pewny. Śmieszne.
Z drugiej strony człowiek doskonale ich rozumie. Wychowani w słynnej Kuleszówce, szkole trenerskiej zbudowanej tylko na jednej książce, i o stopniu otwartości tylko na to, co na wschód od Łaby, nie znają się na mechanizmach nowoczesnego futbolu. A w piłce nożnej, jak w każdej dziedzinie życia, od czasu do czasu dochodzi do jakiś zmian, nowinek, i ten wygrywa kto w skutecznym wprowadzaniu skutecznych nowinek jest pierwszy. Samym zapałem i chęciami meczów się nie wygrywa.
Najpotężniejszą ich bronią są dawne sukcesy Polskiej Piłki: Mundiale 74, 82, Igrzyska Olimpijskie 72, 76. Jakakolwiek dyskusja z takim autorytetami zawsze w pewnym momencie sprowadzi się do argumentu: „A my wiemy, bo w 74 to graliśmy tak”, „a bo w meczu przeciw ZSRR to było tak..”, „A jak osiągniecie to co my osiągniemy to będziemy rozmawiali”. O tym jaki był stosunek naszych piłkarzy do tych autorytetów, fachowo zwanych leśnymi dziadkami odsyłam do ksiązki Wojciecha Kowalczyka. Pokolenie Kowalczyka to chyba najdobitniejszy przykład zmarnowanego przez działania autorytetów piłkarskich pokolenia piłkarskiego.
W świecie naszej polityki autorytetów niemiara. Co ciekawe żaden z nich nie pamięta okresu przedwojennego, gdzie w ówczesnej Polsce toczyło się w miarę normalne życie polityczne, ale to nic, oni się najlepiej znają na tym jak politykę prowadzić i jak polityka wyglądać powinna, bo dużo o tym czytali, i od czasu do czasu wiedzieli coś na zachodzie. Znam kilka osób, które potrafią mi doskonale opisać Egipt, nie na podstawie swoich wspomnień z podróży, ale na podstawie przeczytanych książek i zdjęć w encyklopedii albo albumie. Ale to jest 1 osoba na 100. I mniej więcej taki sam jest procent, tych co rozumieją na czym polega normalna polityka, wśród wychowanych przez PRL owską dyktaturę komunistyczną (1944-1989). Znam też wiele osób co były na zachodzie i cały czas piły i chodziły po sklepach (bo w Polsce takich nie ma), albo zwiedzały tylko to co było polecane w przewodnikach. Czy można zrozumieć Brazylię, będąc tylko na Maracanie i Copacabanie, i nie zapuszczając się w ogóle w slumsy? Czy można zrozumieć Rosję będąc tylko na Placu Czerwonym i Arabacie, a nie zapuszczając się na moskiewskie osiedla z wielkiej płyty, czy w rejon podmoskiewskich dacz?
Również i ich najpotężniejszą bronią są dawne sukcesy PRL. A bo podźwignęliśmy kraj po II Wojnie Światowej, bo zlikwidowaliśmy analfabetyzm, bo zurbanizowaliśmy Rzeczypospolitą, etc. Oczywiście nie można im postawić tezę iż jakikolwiek Rząd jaki rządził by Polską po 1945 roku zrobił by to samo, a wypadku powrotu Rządu Londyńskiego z pewnością zrobili by to jeszcze lepiej, bo zaraz padną argumenty: „A my wiemy lepiej bo w 1945 roku to… a w sanacyjnej Polsce to, a bo na zachodzie to się robi tak”.
Na koniec prosty, ale prawdziwy frazes. Nie trzyma się na ławce trenerskiej kogoś kto miał sukcesy kiedyś, trzyma się kogoś kto ma sukcesy teraz. Osobę z sukcesami kiedyś odznacza się medalami, oddaje poważne szanowanie i daje stanowisko, gdzie nie zrobi sobie krzywdy i krzywdy innym. Tak samo powinno być w polityce. Zwłaszcza, że sukcesy z PRL można potraktować jako zdobyte nieuczciwie.
A jeżeli już panie i panowie chcecie pozostać autorytetami na zawsze, to pomnijcie piosenkę Perfectu „Niepokonani” – „Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść, niepokonanym”
Inne tematy w dziale Polityka
