Zanim Polska odzyskała niepodległość po latach zaborów jako państwo, już wcześniej musiały zacząć się procesy, które uformowały nasze współczesne pojęcie narodu polskiego. Narodu pojmowanego jako wspólnota wszystkich ludzi, których łączy polskość. Polskość wyrażana we wspólnocie języka (kultury), wiary oraz miejsca zamieszkania (pochodzenia).
W tworzeniu tej wspólnotowej symboliki szczególne miejsce przypadło rzece Wiśle. Rzece, która płynęła przez podzielone kordonami granicznymi ziemie zamieszkane przez lud posługujący się mowa polską jako językiem ojczystym. Rzeka, która jak symbol wolności płynie wbrew podziałom stworzonym przez zaborców.
Ten symbol wolnej, nieokiełznanej rzeki dawał nadzieję. Nadzieję, że naród polski jest jak ta rzeka i nigdy nie zaginie.
Płynie Wisła, płynie,
Po polskiej krainie,
A dopóki płynie,
Polska nie zaginie.
A dziś?
Czy rzeka, którą płyną nieczystości może być symbolem?
Chyba może być symbolem tego jak bardzo przestaliśmy się troszczyć o to co powinno nas jednoczyć.
Język, którym się na co dzień posługujemy (a szczególnie ten zaangażowany politycznie) traktujemy jak ściek pełen nienawistnych nieczystości.
Polskę mamy wolną a sami ją dzielimy na regiony lepsze lub gorsze.
Wiarę już wielu porzuciło, a miejsce w którym żyjemy czasem w imię szybkiego zysku potrafimy zamienić w śmietnik.
A potem się dziwimy skąd tyle podziałów w naszym społeczeństwie.
Nawet Wisła, którą pazerni biznesmeni oraz przekupni urzędnicy zamienili w kanał ściekowy już nas nie łączy.
