Byłem wczoraj na krótkiej wycieczce na Grodzisko (618 m npm) w Beskidzie Wyspowym. Góra ta może nie imponuje wysokością ponad poziom morza, ale 300 m „wspinaczki” z poziomu przepływającej po wschodniej stronie pasma Grodziska rzeki Stradomki już można w nogach poczuć.
Miejsce nie jest z tego, co wiem, tłumnie odwiedzane. Ale może położenie na odludziu jest dla niego rodzajem ochrony. Bo to nie tylko góra i punkt na mapie. Na szczycie tej góry rzeczywiście znajduje się stare grodzisko (V-XIII w.) z nadal dobrze widocznym zarysem obwałowań.
Podczas II Wojny miejsce to służyło partyzantom jako obozowisko. Na szczycie wzgórza pochowano też poległych leśnych żołnierzy. Ich szczątki po wojnie ekshumowano, ale na Grodzisku nadal znajduje się ich symboliczna mogiła.
Dziś oglądając relację z pogrzebu płk. Zygmunta Szendzielarza, starałam się przypomnieć sobie, jak często spotykałem podczas wędrówek samotne groby, zapomniane cmentarze. W polskich lasach jest wiele takich samotnych mogił.
Wspominam też mojego dziadka Stefana, który nigdy nie pogodził się ze śmiercią swego brata. Wiem, że bardzo przeżywał to, że nawet nie mógł nigdy zobaczyć jego grobu.
Czasem zapalam znicz na mogile żołnierzy NN i w duchu mówię:
- Nie martw się Dziadku. To też jest światełko dla Janka.
w średnim wieku, niezbyt dynamiczny, z małego miasta przeniosłem się do dużego by w końcu uciec na wieś ;) Jeżeli przez jakiś dłuższy czas mnie nie ma to znaczy, że straszę prosiaki w lesie. kmarius[at]poczta.fm
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
