Jechałam sobie parę dni temu metrem do pracy, a naprzeciwko mnie siedział pan – ewidentnie bezdomny i czytał. Książkę. Kordiana i chama. Pewnie znalazł w jakimś śmietniku – przemknęło mi przez myśl, bo tak to i bywa, że w śmietniku znajduje się skarby. Przykład? Bardzo proszę: ze śmietnika miałam szafkę, stolik oraz... łóżko. Te dwa pierwsze meble poszły w ludzi, jak zmienialiśmy kolejne mieszkania, łóżko – po dwóch latach użytkowania powędrowało z powrotem na śmietnik, bogatsze o sporą porcję snów wciśniętych między deseczki.
Czasem niechcący można coś wyrzucić. Moja znajoma wyrzuciła piękny złoty pierścionek. Powiedziała, że pociesza ją myśl, że ktoś być może go znalazł i, o matko, jak się ucieszył.
W mojej rodzinie zdarzyła się taka historia: umarła ciotka, po której został całkiem przyjemny zbiór sreber, bibelotów i obrazów (przed wojną należała do elity Nieświeża). Rodzina zjechała się, aby dokonać podziału tych dóbr. Starannie przeszukiwano wszystkie szafy, zakamarki, zaglądano za komody – ciotka miała jakoby powiedzieć, że gdzieś schowała zbiór złotych monet. Niestety, niczego takiego nie znaleziono.
Na rodzinne spotkanie przyjechał też pewien mój krewny, który – jak to ktoś elegancko powiedział – „się zdeklasował” i bardzo kiepsko mu się teraz powodzi. Nie aspirował ani do sreber, ani do bibelotów. Zabrał natomiast mnóstwo starych ubrań i jakieś przedmioty, których nikt inny nie chciał. Popakowano mu to w stare torby wywleczone z pawlacza. Gdy już dojechał do domu (a przywędrował z drugiego krańca Polski), urwało mu się ucho od walizki. To była taka tekturowa walizka z lat 50. Ledwo się doczłapał do siebie. Zaraz też postanowił porąbać ją i spalić w piecu. Gdy uderzył toporkiem w ramę – ta pękła i pod nogi wysypał mu się stos złotych monet. Stos. Złoto sprzedał i kupił za to meble, telewizor, futro żonie i komputery wnukom. Jak widać, cuda się zdarzają i czasem biedakowi los pod nogi sypnie złotem.
Świat daje dobre znaki...
Inne tematy w dziale Rozmaitości
