Wszystkie trzy Ewangelie synoptyczne przytaczają przepowiednię:
Gdy Jezus szedł po wyjściu ze Świątyni, zbliżyli się do niego uczniowie, aby mu pokazać budowle świątyni. Lecz on rzekł do nich: widzicie to wszystko? Zaprawdę powiadam wam nie pozostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony (Mt 24,1, Mk 13,2, Łk 21,6). U Mateusza przepowiednia poprzedzona jest długim, gwałtownym oskarżeniem uczonych w Piśmie i faryzeuszy, oskarżeniem, które kończy płaczem nad miastem: Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom zostanie wam pusty. Albowiem powiadam wam: nie ujrzycie mnie odtąd aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię pańskie (Mt 23,37)
Słowa wasz dom zostanie wam pusty to cytaty z Jeremiasza i Ezechiela: ci dwaj prorocy ogłaszali, że Bóg opuścił świątynię jerozolimską i swój lud, Izrael.
Dzisiaj na miejscu dawnego wielkiego sanktuarium widzimy tylko plac, nad którym wznoszą się meczety wiary siostrzanej i antagonistycznej, jaką jest wiara muzułmańska, a więc ten fakt zgadza się z proroctwem Jezusa.
Istnieją dwie hipotezy odnośnie do czasu zredagowania ewangelii synoptycznych.
Jeśli zostały one napisane przed 70 r (katastrofą narodową Izraela i zburzeniem świątyni) to wrażenie jest po prostu wstrząsające.
Jeśli nawet zaś zostały napisane po 70 r., to wrażenie i tak jest ogromne, ponieważ skąd Jezus wiedział, że świątynia nigdy nie zostanie już odbudowana? A mianowicie, że ostatecznie nastąpi koniec składania ofiar po dziś dzień (dom pozostał pusty)?
Ta zburzona w 70 r., była już, bowiem trzecią zbudowaną przez Izraelitów na tym samym placu, było logiczne przypuszczać, że niezłomna wiara i wysiłki całego narodu nie będą się ociągały, aby odbudować czwartą. W 132 r. próbowano tego dokonać, ze zaprzestano z powodu kontrofensywy rzymskiej, podobnie jak w 70 r. jeszcze raz zwycięskiej i niszczycielskiej. Rozpoczęto ją odbudowywać po raz kolejny w 362 r. i to przy pomocy samego cesarza rzymskiego Juliana Apostaty, który pomagał Żydom, aby przeciwstawić się proroctwom Ewangelii. Ta odbudowa została jednak natychmiast zaniechana, z powodu tajemniczego sprzeciwu Bożego. (o tym napiszemy później). Dzisiaj w ogóle nie ma na razie mowy o odbudowie świątyni, ponieważ oprócz pewnych trudności związanych z lokalizacją miejsca najświętszego z najświętszych, zgłaszanych przez ortodoksyjnych Żydów, dołącza jeszcze zagrożenie wybuchu świętej wojny przy próbie usunięcia dwóch najbardziej czczonych meczetów, w porównaniu, z którą obecna muzułmańska opozycja byłaby tylko wstępem.
W 1955 r. została zbadana grota numer 7 w Qumran. Rozczarowała jednak ona badaczy, ponieważ nie było w niej, jak w innych, wielkich pergaminowych zwojów napisanych po hebrajsku czy aramejsku, lecz tylko 18 małych, lichych podartych fragmentów papirusu z kilkoma literami grackimi. Fragment 19 składał się z bryłki stwardniałej ziemi, na której papirus przylegając na wieki pozostawił czytelne ślady. Poza tym rozbita amfora z trzema literami hebrajskimi na szyjce.
Największy z tych kawałków oznaczono numerem 7Q5, opublikowano w wydaniu Oksfordzkim w 1962 r., przypomina kształtem siekierę z ostrzem do góry (wymiary około 4 cm na 3 - góra i 1, 7 cm szerokość - dół).
Zapisany jest w 5 linijkach po grecku. W pierwszej linijce pozostała tylko jedna litera, w drugiej linijce 4 litery, w trzeciej 6 liter, w czwartej 4 litery i w piątej linijce również 4 litery. Ponadto jedna litera wątpliwa. W sumie 20 liter.
Redaktorzy uznali, że z powodu szczupłości materiału nie dadzą rady zidentyfikować tekstu, zresztą z 19 fragmentów z tej groty tylko dwa udało się powiązać ze starożytnymi tekstami żydowskiej literatury religijnej.
W 1972 r. pewien papirolog, hiszpański jezuita ojciec Jose O’Callaghan zaproponował rozwiązanie zagadki fragmentu 7Q5. W opublikowanym artykule opowiadał, że jego uwaga w pewien sposób została przyciągnięta przez 20 liter fragmentu 5, ale że wszystkie jego wysiłki mające na celu identyfikację okazały się daremne. Uczeni próbując identyfikacji opierali się na czterech literach piątej linijki, które przepisane alfabetem łacińskim okazują się „nnes”. Uzupełniano te cztery litery (eghe)nnes(en), forma słowa rodzić: a więc stwierdzono, że fragment należy do jakieś genealogii, jednej z wielu jakie cechują teksty żydowskie.
Pewnego dnia papirologowi przyszedł do głowy pomysł, że nnes, mógłby stanowić część słowa (Ghe)nnes(aret), czyli jezioro Genezaret. Chociaż sam sceptyczny ojciec O’Callaghan próbował włączyć w tych pięć linijek te fragmenty ewangeliczne, w których mowa jest o jeziorze Genezaret. Ze zdumieniem zorientował się, że wszystkie 20 liter wchodzą na swoje miejsce, gdy nakładało się na nie połowę wiersza 52, wiersz 53 w całości i początkową część 54 wiersza rozdziału 6 Ewangelii św. Marka.
Starożytni stosowali metodę zwaną stychometrią (miara wiersza) również jako system płacenia kopistom: każda linijka składał się ze stałej liczby liter, ogólnie około 20 dla rękopisów greckich Biblii. Przepisując wersety Marka naszych wydań greckich wg znanych miar stychometrycznych i nakładając je na fragmenty papirusu wszystko wchodzi na właściwe miejsce, jedynie ze zmianą litery Tau w miejsce litery delta, ( ale jest wiele przykładów gdzie taka zmiana miała miejsce). Oto, więc wersety Marka znalezione w Qumran w grocie 7:
„Zdumiewali się z powodu chlebów
gdyż umysł ich był otępiały
Gdy się przeprawili
Przybili do Genezaret
I przybiegając
Wszyscy papirologowie określili datę tego fragmentu, na podstawie pisma i innych szczegółów ( o treści jeszcze wtedy dla nich nieznanej) na około 50 rok. A najwcześniejsze znane papirusy z Ewangelią Marka pochodzą z III wieku!!! Oznaczałoby to zredagowanie i głoszenie Kerygamatu chrześcijańskiego wtedy, gdy żyło jeszcze bardzo wielu świadków słów i wydarzeń, kiedy starożytny Izrael nie został jeszcze zniszczony przez Rzymian. A więc głoszone sprawy (łącznie z zapowiedzią zburzenia Świątyni!) musiały być „prawdziwe” pod karą zaprzeczenia przez tego, kto widział i słyszał oraz podejrzliwie przyglądał się chrześcijańskiej działalności. Czasy napisania Ewangelii Marka, byłyby jeszcze bliższe wydarzeniom, bo język grecki jest tłumaczeniem oryginału semickiego. Wg Jeana Carmignaca Ewangelia Marka pochodziłaby z 45 r, groty Qumran zostały zapieczętowane w 68 r, zatem w ciągu 23 lat tekst został przetłumaczony na grecki w wersji, którą czytamy dzisiaj. Marek był sekretarzem Piotra, który był właściwym autorem tekstu, ale przez pokorę chciał, aby przypisać go Markowi.
Werset 52 wg specjalistów (Zdumiewali się z powodu chlebów, gdyż umysł ich był otępiały) jest wersetem typowo Markowym
Ale jest coś więcej. Ojciec O’calaghan (przecież wiedząc, że uczeni uważają, że w grotach Qumran nie ma tekstów Nowego Testamentu) próbował dopasować inne fragmenty znalezione w tej grocie do znanych tekstów i tu niespodzianka, fragment liczący 5 linijek, zgodnie z metodami stychometrycznymi osadzał się doskonale w tekście Pierwszego Listu, św. Pawła do Tymoteusza.
Ale jest jeszcze więcej. Otóż w grocie 7 znaleziono fragmenty amfory na szyjce, której znajdują się trzy hebrajskie litery RWM, które specjaliści po dodani samogłosek odczytali, jako Ruma lub Roma i są zdania, że jest to próba jakiegoś Żyda napisania Rzym pismem hebrajskim. To rzeczywiście osobliwe, ponieważ wiemy zgodnie ze starożytną tradycją, że Ewangelia Marka, przekazująca przepowiadanie Piotra została zredagowana właśnie w Rzymie.
Na koniec dodać trzeba, że wg prof. Normana Golba groty wokół Jerozolimy (nie tylko Qumran, ale też w okolicach Masady i w pobliżu pustyni Judzkiej) służyły, jako biblioteki do przechowywania dokumentów nie tylko esseńczykom, ale wykorzystywane były przez różne grupy, szkoły i instytucje z Jerozolimy, jako magazyny ukryte przed Rzymianami.
Inne tematy w dziale Kultura
