Co robi publicysta, kiedy spada jego popularność i zaczyna brakować mu na spłacenie kolejnej raty za mieszkanie? Co robi publicysta, kiedy jego dotychczasowe opinie znajdują coraz mniejszy poklask? Co robi publicysta, kiedy w pogoni za pieniądzem wchodzi, bez przymusu, w układy z tymi, których jeszcze nie tak dawno z takim zapałem krytykował?
Pisze kontrowersyjną książkę, o niczym innym, jak o Polsce międzywojennej i przyczynie klęski kampanii wrześniowej. Temat miły, łatwy i przyjemny, bo naładowany takimi emocjami, że wystarczy dobry tytuł - iskra i cala Polska wybucha. Publicysta dolewa jescze oliwy do ognia manipulując faktami. Potem rusza w trasę Tour de Pologne, odwiedza wszelkie zadupia, byle tylko książka trafiła pod strzechy, a konto w banku wypełniły złotówki na tyle, by wystarczyło na kolejne lata prosperity w cieniu Pałacu Kultury...
Niesprawiedliwe? A czym jest twór Ziemkiewicza? Po przeczytaniu książki, nie moglem oprzeć się wrażeniu, ze oto mamy kolejną próbę ( nie jestem pewien, czy zamierzoną, czy idiotycznie usłużną) w której po raz kolejny kopie się Polakow po głowie za samą myśl o samostanowieniu. Zaskoczyła mnie również kampania reklamowa i jej siła. Czegoś takiego nie widziałem od dawna. Czy już te dwa fakty nie powinny wzbudzić podejrzenia i zachęcić do analizy wdzięcznych wywodów Ziemkiewicza, rzecz jasna z dużym i pozbawionym emocji dystansem?
„Zazdroszczę Francuzom, że w trudnym historycznym momencie trafił im się u władzy marszałek Pétain, a nie jakiś idiota, który by ogłosił, iż priorytetem francuskiej polityki zagranicznej ma być honor. I że warto zaryzykować biologiczną zagładę francuskiego narodu.”
„By poprawić współczesność, trzeba przemyśleć raz jeszcze przeszłość”.„Pamięć ojców czcijmy, ale przykładu z nich nie bierzmy”.
Z całą pewnością nie będę analizował przeszłości według wskazówek Ziemkiewicza. ani tym bardziej odżegnywał się od dorobku moich przodków. Biorę z nich przykład, bo wtedy, to oni byli awangardą polskiej niepodległości i siły – myśleli do przodu. Ziemkiewicz chce budować współczesność naprawiając fundamenty błędów przeszłości. Nie rozgląda się wokół i nie patrzy w przyszłość, gdzie stoi nadzieja, postęp i dobrobyt. Wciąga czytelników w dekadencki wir, snuje przygnębiające opowiastki, szerzy poczucie słabości i pesymizmu. Chce rozmowy, ale nie co powinno się stać, ale o tym co się stało.
Moja odpowiedź na ten marazm jest dość prosta - Ten kto nie zna przyszłości, skazany jest na porażkę...
Gdy wieją wichry zmian, jedni wznoszą mury, inni budują wiatraki, a ja? dbam o duszę...
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
