Przede wszystkim awantura przeciwko reformie sądownictwa nie jest sporem prawnym. Wszystkie zmiany systemu, zarówno w wersji zawetowanej, jak i w wersji uchwalonej ze zmianami wymuszonymi przez prezydenta, są zgodne z konstytucją, a jej Art. 8. stanowi: 1. Konstytucja jest najwyższym prawem w Rzeczpospolitej polskiej.
Oczywiście może się to nie podobać temu lub owemu, ale pretensje powinien kierować do autorów ustawy zasadniczej, a jest już trochę poniewczasie, bo rzeczona konstytucja obowiązuje od przeszło 20 lat. Tym z Brukseli czy Luksemburga należy tylko przypomnieć, że 15 lat temu przyjęli nas do Unii z taką konstytucją i do jej treści wówczas ani też później pretensji nie zgłaszali.
Powie ktoś, że trzeba przestrzegać podpisanych traktatów. Traktat natomiast nie powinien być niezgodny z naszą konstytucją, a jeśli w jakimś traktacie jest inaczej to oznacza, iż dokument ów jest wewnętrznie sprzeczny. W polskim porządku prawnym obowiązuje nas natomiast zasada – Konstytucja jest najwyższym prawem w Rzeczpospolitej Polskiej. Gdzie tu jest miejsce na jakikolwiek spór prawny?
Dotychczasowe ustępstwa w kwestii reformy sądownictwa potraktowane zostały wyłącznie jako słabość, co przeistoczyło bierny opór w czynny bunt. Pamiętać przy tym trzeba, że istotny odsetek ludzi to chwiejni konformiści, którzy skłaniają się do poparcia strony zwycięskiej.
Legalne władze polskie nie powinny przeto ulegać jakimkolwiek naciskom zewnętrznym zmierzającym do uszczuplenia ich kompetencji konstytucyjnych. Naciski owe nie mają bowiem żadnych podstaw prawnych. Podczas naszego piętnastoletniego członkostwa w Unii porządek konstytucyjny Rzeczpospolitej Polskiej nie był nigdy kwestionowany.
Natomiast bunt części środowiska sędziowskiego przeciwko obowiązującemu prawu powinien zostać zdławiony przy użyciu wszelkich środków dostępnych władzy państwowej. Na początek budżet państwa powinien zaprzestać finansowania Sądu Najwyższego oraz płacić poborów sędziom, którzy nie respektują obowiązujących przepisów.
