Jeśli SI wyposaży się w możliwości decydowania o życiu i śmierci, to odpowiedź „nie wiem” może stać się wyrokiem.
Wróciłem w nocy z pielgrzymki do Włoch (o tym innym razem) i zanim zdołałem się wyspać zadzwoniła do mnie pani – automat zawodowy, która chciała przeprowadzić ankietę na temat usług telekomunikacyjnych. Już przy pierwszym pytaniu wyszedł problem, bo miałem określić stan posiadania usługi. Ponieważ poprosiłem o lepsze sprecyzowanie pytania, pani kategorycznie i nakazowo kazała się mi wypowiedzieć na tak lub nie. Stwierdziłem, że najlepszą odpowiedzią będzie: nie wiem.
Ponieważ pani nie miała widocznie takiej rubryki, po kilkakrotnej uporczywej próbie przekonywania mnie, co do dokonania wyboru (na tak lub nie), rozłączyła się, a ja zacząłem się zastanawiać, czy SI (Sztuczna Inteligencja) zrobiłaby taką ankietę lepiej.
W miesięczniku EdW redaktor naczelny przedstawił kilka rozmów z SI na temat daty założenia czasopisma. Mimo różnych sposobów zadawania tego samego pytania wszystkie odpowiedzi SI okazywały się błędne. Można było jedynie stwierdzić, że chat GPT wyposażono w możliwość konfabulacji, czyli mówiąc prosto – opowiadania bajek - dorosłym.
Ostatnio na temat SI wypowiadają się w merdiach, różne mniej lub bardziej „mądre profesory i eksperty” niekoniecznie związane z cybernetyką, czy informatyką strasząc nas nadchodzącą informatyczną (i nie tylko) apokalipsą.
Z tym straszeniem może coś jednak być na rzeczy. Bo jeśli SI wyposaży się w możliwości decydowania o życiu i śmierci, to odpowiedź „nie wiem” może stać się wyrokiem. Nie wie? Znaczy, że się zastanawia, myśli! No to do piachu, psychuszki lub na reedukację. Więc chyba lepiej, że na razie dzwonią do nas nie wyposażeni we władzę „naturalni” ćwierćinteligenci, przeprowadzając ankiety wymyślone przez półinteligentów dla debili.
Janusz Żurek
