(fragment większego artykułu z Gazety Polskiej Codzienne "Status quo, czy niezbędna naprawa kraju? - Komorowski barierą naprawy Polski" z dnia 8 maja 2015 roku)
Polityka prorodzinna, troska o rodzinę, to rzekomo sztandarowe dokonania Komorowskiego. Przemilcza się dane, z których wynika, że 6, 7 proc. Polaków żyje w skrajnej nędzy, a ponad 20 proc. poniżej granicy ubóstwa. To właśnie wśród rodzin wielodzietnych wskaźnik ubóstwa dramatycznie wzrasta, dla rodzin z czwórką dzieci sięgając 40 proc. Dzisiaj, dobrem najwyższym jest posiadanie pracy - źródła utrzymania dla siebie i rodziny. Kłamstwem są opowieści o polityce rodzinnej bez ograniczania patologii na rynku pracy, bez dążenia do budowania poczucia bezpieczeństwa przez ochronę stosunku pracy i stałego zatrudnienia. Rosnąca plaga umów śmieciowych i pracy na czarno to efekt prowadzonej przez Platformę polityki rozwoju opartej na niskich kosztach pracy. Nawet posiadanie pracy nie chroni w Polsce przed biedą, bo co dziesiąty pracujący znajduje się poniżej granicy ubóstwa. Konstytucja, w art. 24, stanowi: „Praca znajduje się pod ochroną RP” i dalej, w art. 66, mówi o prawie do bezpiecznej pracy. Rozwinięciem tych konstytucyjnych uprawnień jest Kodeks Pracy. Zarówno w prawie UE, jak i prawie polskim, znajdują się zapisy, że pożądanym standardem prawa pracy jest zatrudnianie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Wobec tego wszystkie „śmieciówki”, w tym umowy na czas określony, powinny być wyłącznie niezbicie uzasadnionym odstępstwem od reguły. Urzędujący prezydent literalnie nie zrobił nic w obronie stosunku pracy. Nie stanął na straży Konstytucji pozorując tylko troskę o rodzinę.
Janusz Śniadek
