Ateiści i wierzący bezustannie toczą spór o istnienie Boga, agnostycy stoją na bardziej umiarkowanym stanowisku twierdząc, że istnienia Boga nie da się ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. Przy tym całym galimatiasie wyłania się jeszcze jeden punkt widzenia na tę sprawę – deizm.
Jego wyznawcy upatrują Boga jako twórcę natury, wszechświata, słowem pana absolutu. Przy czym nie nadają mu cech moralnych, tak charakterystycznych dla wierzących. Ich światopogląd w ów dziedzinie jest czysto zdroworozsądkowy, logiczny, żeby nie rzec wręcz chłodny.
I wbrew pozorom nie jest to wcale myśl nowa, gdyż swymi korzeniami sięga jeszcze XVII wieku, a przyświecał on takim osobistościom pokroju Kanta, Locke’a, Rousseau itd. A i w Polsce miał swoich reprezentantów pokroju Śniadeckiego czy też Staszica.
Kończąc ten artykuł wypada mi się skłonić przychylnie do rozważań deistów – kosmos jest piekielnie skomplikowanym bytem, więc wydaje się, że mało prawdopodobnym jest powstanie wszystkiego przez zrządzenie przypadku. Z drugiej strony świat pod względem moralnym jest w zdecydowanej większości zdegenerowany do szpiku kości, innymi słowy jeśli Bóg jest, to nie działa na polu moralności. Czyli wszystko w tej ideologii zazębia się w spójną całość.
