Święcie był o tym przekonany Adolf Hitler, upatrując wyjścia cało z licznych zamachów na swoje życie jako wsparcie siły wyższej. Dla odmiany profesor Stephen Hawking w żartobliwy sposób stwierdził, że nawet ludzie wierzący w przeznaczenie rozglądają się przechodząc przez ulicę.
Człowiek jest kowalem swoje losu – uważa liczne grono osób. Że wszystko jest możliwe, wszystko się może zdarzyć, wystarczy zakasać rękawy, i nieugięcie przeć ku ustalonemu celowi. To odważna teza, tym bardziej, że człowieczą dolę determinuje wiele czynników. Już same miejsce narodzin jest w stanie przypieczętować całe życie ludzkie. I tak jeśli urodzimy się w bogatej, wpływowej rodzinie, w pełni zdrowi i sprawni w dostatnim państwie, to już na starcie mamy fory od losu. Czym innym jest sytuacja przyjścia na świat w krajach trzeciego świata, w familii ubogiej, patologicznej, z doskwierającym kalectwem i masą chorób.
Ongiś usłyszałem piosenkę, która mnie zaintrygowała – ‘’Życie nasze jest teatrem’’. W moim odczuciu, zawarto w niej sporą dozę prawdy. Bo czymże innym jest nasze życie, jak nie wielkim przedstawieniem? I nie czarujmy się, niezależnie od naszych starań i wysiłków, nie wszystko zależy od nas, bowiem często karma poniewiera nami, niczym sztorm statkiem.
Dla odmiany przeznaczenie niektórzy traktują jako wymówkę, swego rodzaju skrajny fatalizm, aby usprawiedliwić swoją nieudolność, lenistwo, krótkowzroczność, bowiem skoro wszystko jest z góry ustalone, to po co się starać.
Osobiście jestem realistą, i rzadko ponosi mnie huraoptymizm. Z doświadczenia swojego i znanych mi ludzi wiem, że jeśli złe fatum przylgnie do człowieka, to oswobodzenie z jego sideł często jest ponad jego siły. Za to gdy fortuna niekiedy się uśmiechnie, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby sięgnąć dla siebie po te małe szczęścia. Czyli prawda leży gdzieś pośrodku, zależnie od czynników i otaczającego środowiska, własnych predyspozycji, jakiś tam kawałek tortu możemy dla siebie uszczknąć, a kiedy indziej musimy obejść się smakiem, pozostając z niczym.
