Kiedyś oglądałem w telewizji wypowiedź pewnego weterana z czasów II wojny światowej. Opowiadał on o wydarzeniach z pól bitewnych, ale poza tymi historiami utkwiło mi w pamięci jedno twierdzenie. Konkretnie powiedział on, iż jego świat już przeminął, że obecna rzeczywistość już nie jest jego częścią.
Szczerze, to nie zdziwiła mnie wypowiedź tego starszego pana. Starsi ludzie tak mają, że lubią powracać wspomnieniami do minionych lat, które już niestety nigdy nie powrócą. Można by rzec wręcz, że ta rzeczywistość dzieli się na mniejsze światy, w jakich żyje, i utożsamia się z nimi każdy z nas, a po ich przeminięciu czujemy się obcy, wykluczeni, czujemy się piątym kołem u wozu w tym nie przystającym do nas uniwersum.
Tak po prawdzie to rozumiem doskonale tego staruszka – do sędziwego wieku mi jeszcze trochę brakuje, ale też zaczynam mieć podobne odczucia co ów staruszek. Moim światem były lata 80 i 90, cieszę się, że moje dzieciństwo i wczesna młodość przypadła właśnie na te dekady. W nowym millenium podoba mi się jedynie gigantyczny rozwój technologiczny, a reszta – moralność, życie społeczne, system wartości bardzo mnie zawodzą.
A może ja się zaczynam starzeć tylko duchowo, gdyż wedle badań naukowców nasz mózg może być czasem znacznie starszy, niż aktualny wiek jego właściciela, przez co czujemy się starsi, aniżeli wynosi nas wiek biologiczny. Kto wie, ale myślę, że obecny świat rozczarowuje nie tylko mnie.
