Wiedzieliśmy, że Tusk będzie pompował kolejną pseudoaferę, ale że w obliczu rosyjskiej inwazji uderzy w polskie wojsko? Gdzie jest granica tego antypisowskiego obłędu, że walczy się z obecną władzą poprzez próby podpalania Polski? Dwóch generałów składa wnioski o wypowiedzenie stosunku służbowego, a lider opozycji wygłasza czterominutowe orędzie do polskich żołnierzy zapowiadając przejęcie władzy i strasząc III wojną światową. Pomiędzy tymi dwoma alarmistycznymi twierdzeniami Tusk umieścił jeszcze nieprawdziwą informację o „kolejnych dymisjach”.
Rozciąganie antypisowskiego przekonania na polskich mundurowych, którzy akurat od antypisowców dostają falę niesprawiedliwych ataków za obronę wschodniej granicy jest nie tylko niepoważne, ale też ma na celu wywołanie uczucia niepewności. Na koniec Tusk stwierdza, że koniec złych czasów tuż tuż i by mundurowi czekali na wybory parlamentarne i wielki dzień 15 października. Lider opozycji wzywa wojsko do spokoju i czyta mu przed kamerą Konstytucję, niczym mąż opatrznościowy, lub starotestamentowy prorok? Czy to akt desperacji?
Za tym idą absurdalne teorie spiskowe, że rząd chce utrzymać się u władzy z wykorzystaniem wojska, dlatego generałowie rezygnują, że dyktatura tuż tuż, że Tusk przenikliwie zwietrzył zamach stanu. To już są kolejne orbity histerii, coraz szybciej zmierzające do stanu klinicznego. Co dalej? Tusk wystąpi jako Napoleon Bonaparte nadając Księstwu Warszawskiemu konstytucję? Ogłosi się papieżem? Przeplata się w tym wszystkim i śmieszność, i obłęd, ale cokolwiek pcha lidera PO do destabilizowania państwa, to efekt w końcu może okazać się naprawdę groźny dla Polski.
