Obecna kampania wyborcza zdaje się potwierdzać jedną zasadniczą tezę – na lewicy panuje bezkrólewie. Kandydat jest, ale jakby go nie było – jeśli brać pod uwagę zaangażowanie i wypowiedzi głównych postaci polskiej lewicy.
Grzegorzowi Napieralskiemu nie pomaga tutaj powszechna świadomość, iż jest kandydatem, w praktyce, niszowym. Otwarcie to potwierdzają przedstawiciele lewicy. Wojciech Jaruzelski delikatnie stwierdza, iż Napieralski ma ograniczone możliwości wejścia do drugiej tury i jednocześnie wyraża poparcie w niej dla Bronisława Komorowskiego. Tomasz Nałęcz otwarcie wzywa Napieralskiego do wycofania się z wyborów profilaktycznie zarzucając mu akuszerstwo ewentualnej prezydentury Jarosława Kaczyńskiego i powrotu IVRP. Włodzimierz Cimoszewicz wręcz twierdzi, iż kandydat SLD jest niedojrzały.
W ich wypowiedziach króluje pragmatyczny realizm.
Nieco inaczej wygląda to po stronie aktywnych liderów SLD. Ryszard Kalisz, Aleksander Kwaśniewski, czy w końcu Wojciech Olejniczak, z gracją wrodzoną drapieżnikom przypatrują się poczynaniom Grzegorza Napieralskiego. Ten, z kolei, porusza się niczym mało świadoma sytuacji owca – innymi słowy robi dobrą minę do złej gry. Trudno zresztą oczekiwać by zachowywał się inaczej.
O braku pomysłu na kampanię świadczą działania kandydata. Rozdawnictwo ulotek przed zakładami Fiata w Tychach przypomina promocję szkoły językowej, tudzież zakładu poprawek krawieckich, ale nie kandydata na prezydenta. W zamyśle zapewne miało pokazać, zwłaszcza w mediach, iż kandydat odwołuje się do tradycyjnie lewicowego, bo robotniczego, elektoratu. Niemniej silniejszym przekazem byłby wiec w hali fabrycznej stanowiący medialną przeciwwagę dla spotkania Bronisława Komorowskiego ze studentami. A tak, można sparafrazować, iż taka kampania jaki pretendent. Przy okazji wyszło, że jedyny lewicowy kandydat nie jest rozpoznawalny przez część swojego elektoratu. Niby o niczym to nie świadczy, niemniej degraduje to kandydata do poziomu politycznego planktonu bo jednak lider liczącej się partii parlamentarnej powinien być rozpoznawalny. Rzucone w Tychach hasło „tutaj jest Polska” jest mało oryginalne, w dodatku prowokuje pytanie „a gdzie jest ZOMO”.
Mizeria i zgrzytanie zębów.
Odwoływanie się do lewicowej tradycji jest strzałem w próżnię z kilku względów. Przede wszystkim brak jest stosownego zaplecza – nie ma dużych zakładów pracy, gdzie lewica, najczęściej za pośrednictwem związków zawodowych, potrafiła sobie takie zaplecze zbudować. Do tego związki zawodowe nie są już kojarzone z lewicą, przynajmniej tą pojmowaną tradycyjnie. W końcu NSZZ „Solidarność” poparła Jarosława Kaczyńskiego. O poparciu dla Grzegorza Napieralskiego ze strony OPZZ nic nie słychać. Sama scena polityczna już dawno przestała być liniowa – czyli dzieląca się na tradycyjną lewicę, centrum i prawicę. Obecny podział sceny politycznej, nie tylko u nas, to raczej trójkąt z wierzchołkami o ideologii narodowej, liberalnej i lewicowej. Od kilku lat SLD ma problem z odnalezieniem się w obecnych realiach i wykreowaniem nowej tożsamości. Co, mając na uwadze porażkę najpierw POPiSu, potem IVRP, jest niezłym osiągnięciem.
Zapraszam na oficjalny blog: Honor Habet Onus.
