Kolejna rocznica wojny Yom Kippur przypada w okresie potęgowania się nastrojów wojennych na BW jednak trudno jest przewidzieć, czy potencjalny nowy konflikt zbrojny bedzie miał podobne konsekwencje dla rejonu i świata jak ten sprzed 39 lat.
Wówczas celem państw-agresorów było przynajmniej częściowe odzyskanie terytoriów utraconych w Wojnie Siedmiodniowej, odbudowanie reputacji i zaufania do własnych sił zbrojnych oraz stworzenie warunków do negocjacji pokojowych z pozycji korzystniejszych niż po zakonczeniu Wojny na Wyczerpanie w 1970. Sadat w odróżnieniu od Nassera nie był jednak antyizraelskim ekstremistą i podejmował zaskakujące dla Izraela i USA inicjatywy pokojowe w 1971 oraz nie stawiał sobie za cel unicestwienie Izraela jako takiego. Uznawszy jednak, że prowadzone negocjacje wiodą do nikąd powrócił do opcji militarnej.
Pomimo niespecjalnie radosnego podejścia ZSRR do problemu dozbrojenia egipskiej armii i wyprowadzenia z Egiptu tysięcy sowieckich ‘doradców’ Sadat uzyskał na Kremlu zapewnienie a wkrótce i same dostawy sprzętu który mógł, i jak się potem okazało potrafił, całkowicie lub w znacznych proporcjach niwelować przewagę techniczną i wyszkoleniową IDF.
Wyśmienicie zapalanowna i skutecznie przeprowadzona operacja forsowania Kanału Sueskiego a potem zdobycie Linii Bar Leva przy minimalnych w porownaniu do zakladanych stratach oraz postępy na Synaju miały kolosalne znaczenie dla morale armii i społeczenstwa egipskiego. Widok uciekajacych lub poddajacych się żołnierzy izraelskich oraz przełamanie mitu o niepokonanej IDF były bezcenne pomimo faktu, że w końcowym rezultacie od totalnej militarnej klęski uratowali Egipt i 3 Armię Kissinger z Breżniewem. Aczkolwiek brzmi to nieco kuriozalnie ale świeto egipskich sił zbrojnych jest celebrowane właśnie 6 października.
Rozbrat wzięty z sowiecką dokrtyną wojenną i Sowietami jako takimi oraz zaangażowanie USA w sprawy Bliskiego Wschodu na znacznie większa skalę niz przedtem i to pomimo kłopotów Nixona z Watergate, Spiro Agnew i Wietnamem spowodowały w rezultacie odzyskanie przez Egipt prawie wszystkich terytoriów utraconych w 1967 roku. Kanał został otwarty już w czerwcu 1975 po operacji rozminowania i ustanowieniu strefy buforowej na wschodnim jego brzegu. Z punktu widzenia ekonomii egipskiej miało to kapitalne znaczenie. Dalsze negocjacje (Genewa, Camp David)doprowadziły do odzyskania półwyspu Synaj z jego bogactwami naturalnymi. Aczkolwiek niektóre kraje arabskie uznaly Egipt za 'zdrajcę' sprawy, głównie Palestyńskiej
Dla Syrii która Sadat traktował co najmniej instrumentalnie wojna nie zakończyła się specjalnymi korzysciami oprócz powrotu do status quo i rozmieszczenia sił międzynarodowych na Wzgórzach Golan. Miał Assad swoje momenty tryumfu gdy komandosi syryjscy zdobyli Górę Hermon i wywieźli cenna aparaturę oraz kody z Izraelskiego posterunku nasłuchowego (do Moskwy zapewne). Jednakże klęski w bitwach pancernych i kontrofensywa izraelska nie pozostawiły złudzeń co do tego jaka była rzeczywistość.
W Izraelu, pomimo finalnego sukcesu, był to czas do przemyśleń. Pomijając traumę w społeczeństwie jaką wywołały cieżkie straty poniesione w początkowym okresie wojny, prysł spokój, samozadowolenie i zaufanie zarówno do kręgów rządzących jak i (częściowo) do IDF. Partia Goldy Meir przegrała wybory a Dayan poszedł w odstawkę, chociaz komisja Agranata (raport do dziś tylko we fragmentach odtajniony) formalnie zdjęła z niego odpowiedzialność za wszelkie ‘niedociągnięcia i błędy’. Szukano przyczyn i winnych. Straty wojenne, nie tylko w postaci sprzętu ale i produkcji utraconej w wynku mobilizacji rezerwistów sięgneły znacznego procentu GDP. Żołnierz izraelski potwierdził swoje wysokie morale i bohaterstwo po raz kolejny stawiając czoła przeważajacej sile. Sławę i wpływy polityczne uzyskał Ariel Sharon.
Europa odkryła na powrót przyjemnośc jazdy rowerem po ogłoszeniu przez OPEC embarga na ropę dla niektórych krajów, sojusznikow Izraela, wzrostu jej ceny oraz w wyniku kryzysu gospodarczego jaki nastąpił niebawem.
Amerykańscy stratedzy cieszyli się z powodzenia operacji Nickel Grass, która jak twierdzą niektórzy uratowała Izrael a Kissinger w swojej rywalizacji ze Schlezingerem pokazał czyje było na wierzchu.
Rekiny przemysłu zbrojeniowego zacierały ręce, analizy działań wykazały potrzebę na nowe zabawki dla trepów w ilościach biznesowych (plus nowe zamowienia na BW).
O CCCP nie chce mi się pisać.
O tym jakie będa reperkusje konfliktu z Iranem być może przekonamy się już niedługo.
PS: 29 wrzesnia zmarł jeden z czołowych izraelskich dowódców wojny Yom Kippur- generał Avraham ‘Bren ‘ Adan.
Inne tematy w dziale Polityka
