Na okrągło wmawia się ludziom jak doskonała jest demokracja liberalna, której największym atutem ma być współuczestnictwo wszystkich obywateli we władzy. Jednakowoż ludzkie życie toczy się obok polityki, mimo nawoływań różnej maści aktywistów do uczestnictwa w życiu państwa. Szczytem hipokryzji są kampanie wyborcze, kiedy to masom urządza się swoiste pranie mózgu permanentnie przekonując je o tym, iż to one są suwerenem. Każdy rozsądny człowiek zada sobie pytanie: -Zaraz, zaraz coś tu jest nie tak. Oczywiście, że jest nie tak. Tylko nie coś, ale całość. Wystarczy przyjrzeć się wyborom. Są one uznawane za święto demokracji i są jej największym uprawomocnieniem. Jednak przeciętny obywatel ma uczucie, że nie jest ważne na kogo by zagłosował, bo i tak będzie tak samo; i intuicja go nie myli. Problem w tym, jak zwerbalizować to, co się czuje. Otóż clou tkwi w pomyleniu skutku z przyczyną. Notabene jest to błąd logiczny stary jak świat. W założeniu akt wyborczy ma być końcem pewnego procesu koegzystencji suwerena czyli ludu, a raczej masy, z wybraną władzą. Podczas tego procesu masa ma mieć władzę kontrolną, jak i być w stanie wywierać naciski na rząd w celu zmiany błędnych kierunków polityki. Kłopot w tym, iż jest to jedynie ładna teoria, zapisana na kartkach podręczników politologicznych. Rzeczywistość jest z goła odmienna. Rządzący są poza prawie wszelką kontrolą, możliwość wywarcia na nich wypływu ,poza zaoferowaniem korzyści materialnej, jest niewielka. Dlatego można otwarcie powiedzieć, że nie ma żadnego demokratycznego procesu, jest tylko moment, w którym jak konsumenci w hipermarkecie możemy wybrać produkt wcześniej ustawiony na półce. Możliwość decyzji jest ograniczona do minimum. Wyborcy zatem postrzegają wybory jako wielką farsę, a stąd już tylko krok do stwierdzenia, że w farsie tej lepiej nie brać udziału, bo wszystkie karty już wcześniej zostały rozdane.
