Dwa pomniki

Wymiana elit, jaka nastąpiła po nastaniu w Polsce władzy komunistów z nadania Kremla powoduje, że żyjemy w kraju kalekim intelektualnie, a na salonach brylują dzieci i wnuki różnych podczepionych swego czasu pod sowiety cwaniaków i karierowiczów.

Bo choć idealizmu i wiary w komunizm nie można odmówić takiemu na przykład krwawemu Feliksowi Dzierżyńskiemu, który bolszewizował na długo jeszcze zanim powstało państwo polskie, to takich PKWN-owców należy zaliczyć do bandy cwanych renegatów i zaprzańców, którzy już z wiedzą o Katyniu postanowili robić osobiste kariery podczepiając się pod odwiecznego wroga Polski.  

Po 89 roku nic się nie zmieniło. Rozsądek podpowiedział, że aby nadal być „elitą” i kręcić tym polskim interesem, „natolińczycy” muszą pojednać się z „puławianami”, przeistoczyć się w „socjaldemokratów” oraz zademonstrować, zamianę wielkiego brata z Moskwy na tego z Brukseli.

Wczorajsze uroczystości w rocznicę „Cudu nad Wisłą” przypomniały mi smutną prawdę o tym, że pomnik księdza Ignacego Skorupki stanął w Warszawie dopiero w 2005 roku.

Najbardziej symbolicznym znakiem tego, czym jest dzisiejsza Polska jest cytowana w mediach i na internetowych portalach ocena wyartykułowana przez Marka Siwca na temat tego, kto godniej uczcił wczorajsze święto, prezydent czy premier?

Ten sam Siwiec jeszcze w kwietniu tego roku protestował w Poznaniu przeciwko usunięciu pomnika Karola Świerczewskiego, alkoholika, mordercy polskich patriotów i sowieckiego generała w polskim mundurze, który w 1920 roku, jako dowódca 5 Batalionu 510 Pułku 57 Dywizji Strzeleckiej Armii Czerwonej będącej w składzie armii Michaiła Tuchaczewskiego dążył do unicestwienia państwa polskiego.

Dopóki po salonach III RP będzie się kręcić tabun takich bezideowych cwaniaków, Siwców, dopóty trudno będzie mówić, że żyjemy w prawdziwej Polsce, a polegli patrioci będą przewracać się w grobach zdumieni hańbą, jaką im zgotowaliśmy.