Kamień spadł mi z serca

 Powódź powoli mija i bardzo dobrze gdyż z każdym dniem, godziną, minutą coraz bardziej drżałem o zdrowie i życie naszych bohaterskich dziennikarzy.

Nie wiem dokładnie, jaki cel im przyświecał relacjonując w taki właśnie sposób te wydarzenia, ale domyślam się, że jak to w bardzo demokratycznym kraju, chodziło o to, aby również głusi oraz ci nieznający arabskich cyfr ukazujących stan wody, mogli zdać sobie sprawę z grozy i powagi sytuacji.

Na samym początku reporterzy wszystkich wiodących kanałów TV ukazywali się nam w kapturach lub pod parasolami informując, że pada i stan wód rośnie. Później zaczęli nam się pojawiać na tle większych lub mniejszych kałuż.

Nie wiem, kto dał sygnał do tej zdrowej sportowej rywalizacji, ale chyba padł z Polsatu, gdy relacjonującemu dziennikarzowi woda zaczęła podmywać podeszwy butów.

I tu wchodzimy w okres kaloszy. Trwała niepisana rywalizacja. Kiedy w jednej telewizji wysłannikowi woda sięgała do kostek, to w konkurencyjnej stacji wlewała się już relacjonującemu za cholewy kaloszy.

Przełom nastąpił w TVN24 gdzie reporterka tej stacji przebiła wszystkich i rzuciła im rękawicę zakładając rybackie buty i brodząc w wodzie sięgającej powyżej kolan. Stojący na brzegu operator kamery kadrował w ten sposób byśmy mieli wrażenie, że mamy do czynienia z rozbitkiem, który jakimś tragicznym zrządzeniem losu znalazł się na samym środku oceanu.

Jeszcze tego samego dnia w tej samej telewizyjnej stajni jakiś bohaterski szaleniec zaopatrzony w odpowiedni strój, drżącym głosem opowiadał widzom, co się dzieje, stojąc już w wodzie sięgającej powyżej pasa.

Nie miał już wczoraj wyjścia Piotr Kraśko i w wydaniu głównym wiadomości TVP, stał niemal pół godziny w zimnej wodzie muskającej mu momentami krocze.

Z radościom przywitałem dziś za oknem Słońce i wieści, że woda, choć powoli to jednak opada. TVN zrezygnuje zapewne z zakupu Niebieskiego Batyskafu 24, a dziennikarscy herosi odłożą na później zakupione wczoraj akwalungi.