ZATOKA INTYMNEGO PRZYMIERZA - część dziesiąta
Dział: Kultura Temat: Literatura
Zygmunt Jan Prusiński
WEDLE MODLITW CIAŁA
Karolinie Rożnowskiej
Dzieło z tobą tworzyć to dla mnie zaszczyt.
Przychodzą mgielne obrazki gdzieś
z zapomnianych kąt mojego kwadratu.
Zostawiłem wiele niedokończeń
zagubionego poety na szlaku.
Wędrowne życie samotnika.
Dobrze się czuję w brzezinach,
szeleści poetycki spokój.
I tam cię zaprowadzę.
I tam cię rozkocham w tej zieleni...
Wyrosną po nas czerwone muchomory.
Będą szeptać o Karolinie -
widzieliście jej boskie ciało?
16.06.2010 - Ustka
Środa 7:13
POBUDZAJ MNIE PIESZCZOTAMI
Magdalenie Olczak
Te jabłonie za oknem. Rozbiegane myśli.
Owoce drzewa rozsypały się na trawie -
rozmawiają po sąsiedzku,
co będą dalej robić z czasem wolnym.
Mój czas, męski zaznaczam, na niebie,
znalazł ów owoc miłości.
Magdalena trochę leniwa ze snu,
rozciąga się by kobiecość wskrzesić.
Pachnie rannym ciałem...
- Czy jesteś przygotowana do mojej modlitwy?
Sosnowe ptaki ze snu wcześniej wstały.
Prostują skrzydła.
A jabłoń najbliższa liczy,
ile jeszcze zostało jabłek na jej ciele.
Magdalenie liczę pieprzyki,
te małe nienazwane wysepki -
całuję czule je jak wzorowy kochanek
w niebiańskim Erotyku.
16.06.2010 - Ustka
Środa 6:29
MIŁOŚĆ Z NIĄ TO BRYLANT...
- List od Anioła -
Kolczasty Las się cieszy.
Listonosz doniósł List od Anioła.
Tam tylko dwa zdania ale od serca,
dziewczyna pragnie mnie kochać.
Złożę ci pokłon rycerski.
W każdym wymiarze poczujesz dobro.
Tę czułość płynącą ze mną po zatoczce,
w kolczastych drzewach w poezji.
Jestem dłużny to zapisać...
W jej ciele zostawię najlepsze wiersze.
Zostanie księżniczką Erotyzmu -
nauczę ją kochać - zwykłą drogę.
15.06.2010 - Ustka
Wtorek 20:14
OSWOBODŹ MNIE Z CIAŁA TWEGO
- modlitwa do kobiety -
Milenie Łezce
Oswobodź mnie z ciała twego.
Będę podróżnikiem w cieniu
by widzieć więcej co w tobie.
Oswobodź mnie z ciała twego.
Pocieszyć smakiem jak owoc
wymieszać niedostatki z dobrem.
Oswobodź mnie z ciała twego.
Wciąż jestem uczniem miłości
wedle nut poukładanych w arii.
Oswobodź mnie z ciała twego.
Nie skruszeje wątpliwość i aksamit
przeleję w tobie moje piękno...
Oswobodź mnie z ciała twego.
Zetkniemy się na pocieszenie
by te minuty zapisać w sobie.
Oswobodź mnie z ciała swego!
15.06.2010 - Ustka
Wtorek 8:35
W TE BURZLIWE CHWILE RAZEM
Ewie Krawczyńskiej
Idziemy dokładnie tym samym szlakiem,
co Fryderyk ze swoją muzyką
rozpieszczał brzeg rzeczny i konwalie,
majestatyczny sen księżyca.
Szumią liście pomiędzy nutami -
rozbiera się przyroda wokół nas,
patrzę na ciebie Ewo z rana
przygotowany do kochania.
W zieleni i ja piszę Erotyk -
nie sposób twojego powabu ukryć w wierszu,
rozpościera się ukochane ciało
przystąpię z nutą zacząć koncert.
Obejmij mnie i sonaty Szopena -
cały czas gra na fortepianie za tymi wierzbami,
w nagiej scenerii woda pluska
a żaby zielone nie fałszują tonacji.
15.06.2010 - Ustka
Wtorek 7:46
ZIELONOOKA ZE MNĄ W BŁĘKICIE
Annie Zagórskiej
Pierś twoją całuję.
Jest soczysta jak brzoskwinia o poranku.
Wtóruje rytm życia,
kamyki zbieram jako dekorację na stół.
Pochlebnie o tobie wypowiada się anioł -
pragnę czystej kobiety.
Zaglądam głębiej gdzie oddychają źródła,
piszę w zatoczce sonety.
Posłuchaj Anno mojego drzewa!
Ma ono serce i ręce i nogi.
Swobodnie biodrami się poruszaj -
i dla ciebie ten ruch jest słodki.
Na piasku cienie nasze wiernie służą,
dotyk plaży z morzem.
- Pozostańmy tam...
nadzy do zmierzchu.
14.06.2010 - Ustka
Poniedziałek 8:09
RWĄCE CHWILE W PAJĘCZYNIE
Natalii Zubrzyckiej
Pokochać to ciało.
Spiętrzyć jego temperaturę,
niech wilgotnieje
wobec prawdy.
Wskrzesić roślinę,
ozdobić ją smakiem,
zaprosić w dobrym kierunku
wzbogacić nasieniem.
Bo miłość rośnie,
wypełnia się pusty wazon bez kwiatów -
ostatnio Bez w nim zamieszkał.
Natalio z dalekich stron,
napisz depeszę do Kolczastego Lasu
- rosnę dla ciebie!
14.06.2010 - Ustka
Poniedziałek 6:06
Wiersze z książki "Zatoka Intymnego Przymierza"
__________________________________________________________
Muzyczne Biodra Andaluzji
Muzyczne Biodra Andaluzji to kolejna, po Madryckich Ścieżkach Poezji,
część mojego poetyckiego dialogu z Zygmuntem Janem Prusińskim.
To jest rozmowa wierszami, które narodziły się i żyją razem.
To oddech poetyckiej rozmowy między kobietą a mężczyzną.
Poniżej kilka naszych wierszy...
Zygmunt Jan Prusiński
BĘDZIEMY DO MADRYTU WRACAĆ WIERSZAMI
Motto:
w iluzji nierzeczywistych spotkań
dialogiem w tkaninie odległych miast
udało nam się nie zbłądzić...
(Mar Canela)
Jakże cię kocham w sukienkach,
jakże jesteś taneczna.
I bruk otwarty i kwiaty na balkonach,
Madryt nasz i nasze zbliżenia -
a wiersze niczym modlitwy kochanków.
Flamenco się budzi od świtu,
rytmy z gitary płyną jak dym po niebie.
Twe włosy akurat wiatr podwiał,
mistrz Goya to zauważył - szykuje pędzle
...zaczekam niech cię maluje w królestwie.
Kalistemon purpurowy rozciąga swe gałązki,
jakby chciał dotknąć mojej ręki.
Usiądę tuż obok by wiersz powstał z niczego,
kilka obrazków odnowię z nocy -
liryczny powrót bez sekretów.
Mar Canela
Motto:
Jakże cię kocham w sukienkach,
jakże jesteś taneczna.
Flamenco się budzi od świtu...
(Zygmunt Jan Prusiński)
za każdym ruchem gorącego ciała
jak żywe podążają falbany
nie odrywasz wzroku, kochasz sukienki
splecione z rytmem kastaniet
w swoim królestwie flamenco
magiczny Duende jak opętany
budzi mistyczne nuty
każdy nerw rozedrgany
w nadgarstkach siła ekspresji
w stopach ogień Malagi
otwarte okna, nikt nie śpi
posyłam ci uśmiech oczami
venga, adelante Poeto
atramentem na niebie rozlana
dziewicza noc, w jej cieniu czekam
czerwienią wina rozgrzana
____________________________________________
Zygmunt Jan Prusiński
POŻEGNALIŚMY MADRYT, WITAMY MALAGĘ!
Wiosennie, pół szeptem, błysk oczu...
Sukienki w lustrach się cieszą,
kobiety Hiszpanki zatęskniły -
kobieta w sukience to dla mnie bogini!
Droga Mar, Polska uboga, a kobiety,
no właśnie, nie wiem jak je nazwać.
Opancerzone, jakby wszystkie cnotliwe,
swój skarb broniły w blachach!
Nie ma kobiet w Polsce, dlatego tęsknię,
tęsknię za kolorowymi żorżetami...
Kiedy przyjadę do Malagi - przyrzeknij,
przyrzeknij że będziesz w sukience.
Wiosenna kobieto w wiosennej Maladze,
wiosenny listonosz doniesie,
wiosenny list ode mnie.
Mar Canela
Motto:
Sukienki w lustrach się cieszą.
Wiosenny listonosz doniesie
wiosenny list ode mnie.
(Zygmunt Jan Prusiński)
przeglądam się w lustrze czasu
tej wiosny, kolejnej wiosny -
wszędzie mijają, choć nie tak samo
w Maladze deszczowo lecz ciepło
Costa del Sol bez słońca
turyści nieco zatroskani
wielkanocne obchody na ulicach
zakłócają wędrujące ulewy
wieki temu góry przyszły nad morze
albo morze poszło w góry
tego nikt tak do końca nie wie
może tylko ja się nad tym zastanawiam
chodząc w kaloszach i zmokniętej sukience
po słonecznym wybrzeżu
z nadmorskiej knajpki uśmiechają się
Hiszpanie, lubią blondynki...
idąc dalej czuję
jak mokra sukienka przykleja się do ciała
wiem, że chciałbyś to zobaczyć...
czytam wiosenny list od ciebie –
czyli znów wiosna, kolejna wiosna
_______________________________________
Zygmunt Jan Prusiński
WIERSZ DLA MAR
Motto:
Io mi rivolgo indietro a ciascun passo
col corpo stancho ch'a gran pena porto,
et prendo allor del vostr'aere conforto
che 'l fa gir oltra dicendo: Oimè lasso!
(Francesco Petrarca)
Co krok za siebie patrzę, a strudzone
Doprawdy ledwie dźwigać mogę ciało,
W tchnieniach ku Laurze czerpiąc siłę całą,
Z jękiem w przeciwną popędzany stronę.
(tł. Felicjan Faleński)
Przytulam twoją duszę kiedy śpię -
samotny rycerz zagubiony w lesie.
Kobieta dla mnie jest na obrazach,
nawet jedna śmieje się do mnie.
Wiem że kochania jak na lekarstwo,
czujność ma jak małe uszy sowy.
Samotny lot gdzie księżyca spacer,
i nikt poza mną nie śpiewa o miłości.
Poeta Francesco wciąż Laury szukał,
ja wiem Mar że istniejesz w Maladze.
Przystrajam stół jakbyś miała przyjść,
w fizycznym blasku w białej sukni.
O serdeczności moja różą zostań -
niewiele z mego życia jest nieba.
Wędrowny jam pasterz bez owiec,
piszę na liściach swoje poematy.
Mar Canela
Motto:
Kobieta dla mnie jest na obrazach,
nawet jedna śmieje się do mnie.
Przystrajam stół jakbyś miała przyjść...
(Zygmunt Jan Prusiński)
spokojnie smakuję nowy dzień
ukryta za falą twoich marzeń
przyglądam się obrazom kobiet
dla których piszesz wiersze
znajduję również siebie -
to właśnie ja do ciebie się śmieję
zdjęcie jest z tego akurat życia
pamiętam nawet kto trzymał aparat
czasami znienacka zadajesz pytania
kto czeka nie lubi czasu – lecz ja przecież
idę drogą bez skrótów i drogowskazów
pod kamieniami szukam odpowiedzi
niech stół będzie zawsze przygotowany
przywołuj moje szepty stale, być może
pojawię się kiedyś niezapowiedziana
niczym szmer liści bez wiatru
_______________________________________
