W zastraszająco szybkim tempie kurczy się liczba Polaków. Nie tylko przez spadek liczby urodzeń, ale przede wszystkim przez emigrację jest nas coraz mniej. Z danych GUS na które powołuje się „Super Express” wynika, że Polskę zamieszkuje 38,2 mln obywateli. Demografowie oszacowali, że po 2004 roku ubyło aż 1 mln Polaków. Nasi rodacy wyjechali za chlebem do krajów Unii Europejskiej i nie zamierzają już wracać.
Socjal! To główna przyczyna fali emigracji, o której trąbią media. Dla niewtajemniczonych Polaków, którzy nie wiedzą, co to socjal - wyjaśniam - jest to zespół mechanizmów, jakie funkcjonują w państwie, by obywatelom żyło się lepiej. Wszystkim! - jak zapewniał Tusk, któremu walka o polski socjal nie wyszła. Młodzi ludzie emigrują do państw, w których jakość życia jest przyzwoita. Jadą tam, gdzie nie trzeba się prosić o pracę, a praca szuka ich. Czasami zastanawiam się, czy politycy doprowadzając do otworzenia naszych granic i rynków pracy w państwach sąsiednich, faktycznie nie zrobili młodym i ambitnym Polakom wielkiej przysługi? Być może lepiej niż statystyczny Kowalski widzą głęboką gangrenę polskiego systemu, ale nie chcą informować o niej pacjenta, licząc na powoilne konanie kraju. Czyżby woleli stworzyć furtki dla ratujących się młodych, zamiast leczyć system? Często o tym myślę. Znajomi, którzy w 2006 roku wyjechali do pracy pod Dublin, po pięciu latach pracy dostali w ramach socjalu mały domek, czyli coś, co u nas zwie się lokum komunalnym - często odrapaną norą w zblokowisku. Dlaczego dostali? Bo zrobili dziecko. A tam o dziecko się dba. Można więc sądzić, że są szczęśliwi. Ale czy wszyscy, którzy wyjeżdżają?
