Niedoczas...

Układało się jak w pięknym śnie...Bo i sny mam ostatnio piękne...

Prezent ślubny dostałam cudnej urody, subtelny, wysmakowany i dający mi szanse kupić chleb na drugi dzień.

Także coś do kreacji nabywszy - ucieszyłam się.

Potem niespodzianka cudowna - stąd mogę zapodać kilka kadrów - DZIĘKUJĘ!

Skonana wracam autobusem z centrum - a ten w środku trasy - rozkraczył sie....

Kierowca coś dłubie przy kole, ale marne szanse - wyprasza ze swego pieszczocha...

Jadę innym - z niedoczasem...

Już na swym osiedlu myślę:

- Najpierw zakupy, czy telefon do Pana Młodego?

Intuicja drze gardło - dzwoń teraz!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Posłuszna jak nigdy, przytulam komórkę do ucha.

On:No cześć..

Ja:Gdzie teraz jesteś, w domu?

On śmiejąc sie: Nie, stoję vis a vis ciebie.

Rozglądam się skonana ze zmęczenia - ale nie widzę go...

On nawiguje,nie tu, nie tam, tu!

I fakt - widzę, jak macha do mnie łapką z nieopodal.

Pakował coś do bagażnika a ja do niego:

 - Mam dwa pytania... wolny JESZCZE człowieku!

Zawadiacko uśmiecha się -  dalej merdając w bagażniku.

Ja:

 - Czy mogę dziś dać prezent, bo spory i cieżki. I po co wozić 30 kilosów za miasto, kiedy trzeba będzie go spowrotem tutaj.

On, że spoko - i zaskoczył mnie tym, że zajrzał. Na szczęście zachwycił się. Ma dusza sopranem odę do radości...

Drugie pytanie:

-Jak z transportem?

On:nie martw sie jutro masz załatwiony od startu do finału. Bądź jutro o 14 dokładnie w tym miejscu i zawiozę cię limuzyną...

Żyć nie umierać.

Gdybym zadzwoniła po zakupach, byłby już za miastem - ach ta moja ukochana intuicja...cmok:-)

Wróciłam do domu - a tam los przypomniał mi, że jestem kobietą:-((( Buuuu

Zawsze w nieodpowiedniej chwili, czasie i dacie...

Trudno - przyroda...

A dziś glęboki już niedoczas, na szczęście przypilnowana zostałam, by sen nie wyrugował mnie z listy gości.

Zadzieram więc kiecę i lecę...

Zrelacjonuję jak wrócę....