Zdradzeni....

Przyrzekamy wedle swych nadziei, dotrzymujemy wedle swych obaw. François de La Rochefoucauld

Pole semantyczne pojęcia Zdrada przypomina dziś balon, który po kolejnej dawce nadęcia - spektakularnie eksploduje dewaluując pierwotne znaczenie.

Ale i w drugą stronę - są zdrady, których nikt nie zdefiniuje jako oczywista zdrada.

Wg Wojciecha Eichelbergera, syn zdradzony przez ojca, przez jego porzucenie matki i dziecka - często w dorosłym już życiu, naznaczony jest zwyrodniałą i nienawistną nadaktywnością seksualną. Nałogowo wabi kobiety, by w końcu je odpechnąć. I nie rani to jedynie strony odrzuconej, ale i odrzucającą też okalecza.

Czarna pedagogika opisuje nieuchronność zdrad w cyklu wielopokoleniowym. Nie musi dojść do absencji ostatecznej rodzica, zabija także absencja mentalna - w której obecność menifestuje się jedynie przez kary, deprecjonowanie dziecka, detonowanie jego poczucia własnej wartości.

W rodzinach masowo wyrywa się słowo kocham ze słownika codzienności.

Bo kompromituje, bo sytuuje nas po stronie tych słabszych, bo kocham to szlaban do budowania własnego autorytetu...tyrana.

Specjaliści zdradzają nas, drwiąc z zasad swego warsztatu.

Pomyłkowe amputacje, amfetaminowa narracja dziennikarzy - którzy z emocji odbiorcy czynią klawiaturę przydatną jedynie do koncertu nierzetelności.

Żeby jeszcze w tej farsie trafiali na odpowiednie akordy - a fałszują w ramach jednej frazy pokręconej partytury.

Głusi dokonają zamachu na konstrukcję sali koncertowej -  decybelami oklasków.

Rozsiane przestrzennie i sytuacyjnie stadiony, gdzie kopie się nie piłkę, ale niewinność.

Nie lubimy jej, bo kojarzy się z naddaną pępowiną kompromitującą naszą wypasioną dorosłość.

Jako dzieci wspinaliśmy się po rekwizyty dorosłości - które nawet w naszej starości nadal pozostają złem.

Adorujemy zło na wszelkie ciche sposoby.

Nie by oszukać innych - to zbyteczne, ale by oszukać siebie.

Kretyn sięga po przykład wypędzenia kupców ze światyni, chcąc uzasadnić prawo do chamstwa nad grobami poległych.

Nie zdradza przez to Chrystusa, ale własne wartości jak i logikę. Bo wtedy w świątyni Jezus przepędził NIEADEKWATNOŚĆ.

Drybling etyką też nie zaowocuje golem - może jedynie samobójem.

Zdradzamy za dnia, sądząc że kryje nas plaszcz nocy naiwnego obserwatora.

Wielu jest tak mocno osadzonych w pragmatyce zdrady, że przypominają już dawno zatopiony reaktor po tsunami prawdy.

Z połamanymi prętami nóg chciejstwa, sieją jedynie skażenie...

Obawiamy się zdrady na każdej rogatce swego istnienia.

Co nie przeszkadza beatyfikować zdrajców w imię bezwartości.