Zakodowane w 3D

Miałam sen.

Właściwie zawsze śnię.

Ale ten był w 3D.

Wyrazisty, dialogi o ostrych konturach, twarze, imiona... rozpoznawalne.

Jedynie oniryczna fabuła daje mi mocno do myślenia.

Bardzo logiczna, pomimo nocnego przebudzenia - wiernie wróciła swoją kontynuacją.

Gdzieś w tym wszystkim leciałam samolotem, potem wciąż epizody pakowania się.

Głównym bohaterem był mężczyzna z mego realnego życia - ale i tak widzę w tym metaforę spraw z innych stref życia. Pomimo wieloletniej, świetnej naszej relacji - nie jest to ktoś z "pakietu adoratorów".

Sen był jak kołyska z aksamitną wyściółką - lekki, przyjemny, choć z wysoką dynamiką zmiennej w wydarzeniach.

Szczątki rozmów, chcą przebić się przez mgłę mej pamięci - nieskutecznie.
Ale miły posmak przyjaznego, wzruszającego klimatu - wciąż obecny w duszy.

Ale tak naprawdę wolałabym nie pamiętać tonacji, a mieć dostęp do pełnego protokołu dialogów. Były gęste, logiczne - a wszystkiemu patronowało moje radosne zdumienie.

Owo zdumienie pamiętam, ale przyczyny już nie.

Z reguły nie przejmuję się snami, też dlatego, że nachodzą mnie codziennie.

Ale ten był jakże inny - na wielu poziomach.

Zbędnym się wydaje być pytanie, czy sen miał charakter profetyczny.

Gdyż nie chce do mnie wrócić sedno tej historii.

Z drugiej strony, gdyby miał nieść zapowiedź realnych rozwiązań, byłyby one przychylne, przyjazne, dobre.

To jest tak, jakby ktoś nad głową rozsypał nam tysiące kadrów - i mamy tylko ułamki sekund, by wychwycić ich zawartość. Gdy spadną - dostęp niemożliwy.

Wyraźnie jednak odrzucam opcję, że sen jako echo myśli, sytuacji z dni poprzednich - bo zero pomostu.

Tym bardziej mnie intryguje.

Naiwnie zamykam oczy, koncentruję się, by dać szansę przebłyskom.

Kapituluję, bez najważniejszej w tym kapitulacji.

Nie prześnię dobra na jawie...

Na pewno nie...