O MAGLU, SALONIE I ELITACH

        Różnica między maglem a salonem to rzecz oczywista a przynajmniej do niedawna jeszcze tak było.  W opowieściach  mojej babci - słuchałam ich w epoce schyłkowej komuny - salon przypominał niemalże  rajską, nieistniejącą już krainę, bezpowrotnie utraconą. Ale też i salony, o których mi opowiadała, były rzeczywiście fascynujące. Rozmawiano w nich o polityce i o sztuce, grano na fortepianie. Oczywiście plotkowano też tu i ówdzie o nowych sukienkach czy kapeluszach pań ale czyniono to w małych grupkach i dyskretnie. Nieoficjalnie. Sprawy istotne dla życia publicznego i duchowego i  sprawy błahe czy wręcz durne oddzielała od siebie ostra linia. Te pierwsze stanowiły tematy rozmów w salonach, o tych drugich plotkowało się w maglu.

       W czasach komunistycznych życie salonowe zostało zredukowane do minimum. Samo pojęcie salonu - jak i zresztą prawie wszystko, co kojarzyło się z czasami przedwojennymi - próbowano wyrugować ze świadomości społecznej. Nostalgia w niewłaściwym kierunku mogła się okazać potencjalnym zagrożeniem ideologicznym.

       Dziś rozwój poszedł w odmiennym kierunku. Poznikały tradycyjne magle natomiast salony przeżywają prawdziwy renesans. Dotyczy to zarówno salonu jako pomieszczenia (patrz rezydencje) jak i salonu w znaczeniu elitarnej grupy osób (czy też uważającej się za taką). Wskutek rozlicznych zawirowań dziejowych stało się jednak coś dziwnego i granica między tym co oficjalne a prywatne, co ważne a nieważne całkowicie się rozmyła. Salon pomieszał się z maglem...

       Ponieważ duch salonu zawsze zależy od tych, którzy go kształtują, mamy taki salon jakie elity. Forma i oprawa stają się coraz wspanialsze a treść jak z magla. Oto kilka przykładów zaobserwowanych w ciągu mijającego roku:

- Jeden taki pan (taki bardzo wysoko postawiony) to powiedział, że nie lubi pani Marty K., bo jest niesympatyczna. No i rozwódka, to niewiarygodna. I powiedział o tych, co lubią jej stryja, że są wszyscy głupi. A taki drugi  pan (też wysoko postawiony) to mówił, że ona dostała bardzo dużo  pieniędzy. I że to źle, no bo on też nie lubi jej stryja. 

- A Jola to zaczęła się kolegować z Henią. Kiedyś to Jola nie lubiła Heni i jej znajomych ale już polubiła. I nawet  pokazują się razem, bo Jola podobno teraz Heni pomaga.

- A Asia z Elą to przestały lubić swojego szefa. I Piotruś (czy Pawełek) też go przestał już lubić i koleguje się teraz z nimi. A ktoś jeszcze słyszał, że oni podobno już dawno temu rozmawiali z Jasiem czy z Grzesiem, chociaż się kiedyś też nie lubili.

- A jeden taki pan na bardzo wysokim stanowisku (co to sam ma tęgą żonę), to powiedział, że mu się nie podobają Skandynawki, bo są jak jakieś wieloryby, czy inne ssaki wodne. No i wszyscy to powtarzali a tym feministkom, to się to nie podobało. I on mówił jeszcze inne dziwne rzeczy, co to potem znów wszyscy powtarzali.

- A jeden taki pan, co to bardziej lubi panów niż panie, to podobno był na jakiejś awanturze i pobił tam policjanta. Ale on mówi, że to nieprawda. A ci inni, co go lubią, też mówią, że to nieprawda, bo to dobry i spokojny człowiek. No i teraz nikt nie wie: pobił czy nie pobił. Aż poszło do sądu.

       To jedynie próbki tematów, które po katastrofie smoleńskiej dominowały w mediach i w publicznych dyskusjach. Dotyczy to nie tylko  tabloidów ale i - o zgrozo - również tzw. ambitnych programów informacyjnych. Nic dziwnego, że dla spraw naprawdę ważnych pozostaje coraz mniej miejsca. Niestety  wszystko wskazuje na to, że dalsza wymiana informacji również będzie się odbywać między maglarkami i przekupniami, między pralnią a jarmarkiem. Czy jest na to rada? Przypomina się jedynie słynne powiedzenie Marszałka "Wam kury szczać prowadzać a nie politykę robić". W wersji zaktualizowanej powinno ono brzmieć: "Wam do magla zasuwać a nie politykę robić! ".

cdn.