Opowieść o człowieku chwilowo szczęśliwym - Brave

Grzegorz Bral, szef Teatru Piiesn Kozla, i Festivalu Brave w czasie jego trwania unosi sie na euforii jak na latajacym dywanie. Jego twarz wyraza w tym czasie stara prawde: rob, to co lubisz, nie bedziesz tak naprawde nigdy z zyicu pracowal.

Na tegorocznym Brave, gdzie  z najwiekszym zalem trzeba "odpuscii" niektore filmy, zeby nie przegapic przedstawien kroluje bęben. Jesli zgodni z tytulem tegorocznej edycji ("Zaginiony rytm"), cos sie gubi wraz z zamieraniem starych kultur i obyczjaow, tu jeszcze wybrzmiewa, choc wielokrotnie nie ma watpliwsoci, ze obok "naturalnych" amatorskich grup mamy tez do czynienia z w pelni profesjonalna, ale jednka troche juz "cepelia'.

Na razie (nie widzilame sikhijskiej piesniarki Rupinder) najwieksze wrazneie zrobili Krolewscu Bebniarze z Burundi. Weszli w przestrezn przez wroclawska ASP, matecznikiem Pomaranczowje Alternatywy, tanecznym marszem gesiego z wielkimi bebnami na glowach, uderzajac w niej w pelni perfekcyjnym rytmeme. Potem byl ytaniec i prezentacje (balet wojenny, tarcza, dzida - wlocznia). Do tego spiew. byl to kolejny wystep pokazujacy, jak wiele mozna "wycisnac" z ludzkiego glowu plus rytm. Bebniarze byli z plemienia Hutu, a w Burunid, w nieco mniej tylko krwawej odslonie, byly tez rwandyjskie rzezie. Dlatego ten ich wojenny taniec tuz obok - to przypadek - pomnika rzezi na polskich Kresach Wschodnich 1943-44 wyrwal na chwile Festoval z pewnego niepokojacego "disneylandu", w ramach ktorego czasami wydaje nam sie przeniesc w swiat idealny, ktory takze w starych kulturach i ich tradycjach po prostu nie istnieje.

Bradzo dzielknie zaprezentowaly sie tez krajanki i krajanie plemienni Nelsona Mandeli z Nquoko Group, ktorzy pokazali, ze jak ma sie dwie nogi, nie trzeba miec perkusji, byli po amatorsku natruralni, ale potrafili bez dwoch zdan wciganac publicznosc ponad tylko rytmiczne klaskanie, ktore obok bebnow jest na kazdym wystepie, niezalenie od strony swiata wykonawcow. Cyganie (Romowie) z indyjskiego Mohini Devi nie moga juz tamczyc z wezazmi i zastepuja ich kobiety  (woel te kobiety, bardzo piekne, coco kondycyjnie juz umierajace pod koniec prezentacji typowo indyjskiego tanca). Marokanscy Berberowie, ale znowu glownie ich kobiety, przedstawili taniec majacy byc poklosiem moralnego oporu przeciwko Francuzom ( kobiety polaczone wspolnym nakryciem i z zakrytymi twarzami spiewaja, mezszcyzni grja, znowu bebny i bebenki). "Addal" (tak sie nzywali) na wystepinei "moim" nie porwal pubvlicznosci, ale ponoc dzien wczesniej bylo inaczej. Ja mialem wrazenie, ze widzac zasloniete calkime kobiety, kazda z pan musial sobie przypomniec, ze Festival Festivalem, ale potem w domu czeka je prasowanie...

Na zapowiedziany bis "Addal" zaprosil (koniety berberyjskie juz nie "zakryte") wszystkich do wspolnego tanca. To zawsze jest fajne, choc przybiera forme dyskoteki, tyle, ze przy starych instrumentach.. Tanczymy razem , jestesmy razem, ale tak naprawde obok siebie. I jak juz wszystkich, najbardziej powsciagliwych uda sie namowic doi tanca, rytm w koncu sie urywa. No i co teraz ? Tylko biegajaca slalem miedzy mikrofonami na scenie mala dziewczynka nie przerywala...Az ktos dorosly ja stamtad zabral.