Oh i o morzu o morzu szkarłatnym

 czasami jak ogień i o wspaniałych zachodach słońca i o drzewach figowych w ogrodach Alamedy tak i o tych wszystkich dziwnych uliczkach i różowych i niebieskich i żółtych domach i o ogrodach różanych i o jaśminie i o pelargoniach i o kaktusach i o Gibraltarze gdzie jako dziewczyna byłam Kwiatem górskim tak kiedy wpięłam różę we włosy jak to robiły andaluzyjskie dziewczyny a może lepiej mieć czerwoną tak i o tym jak całował mnie pod Mauretańskim murem i pomyślałam cóż może być tak samo dobrze on jak inny i wtedy poprosiłam go oczyma żeby poprosił znowu tak a wtedy on poprosił mnie czy jak tak powiem tak mój kwiecie górski i najpierw objęłam go ramionami tak i przyciągnęłam go w dół ku sobie tak że mógł uczuć moje piersi pachnące tak a serce bilo mu jak szalone i tak powiedziałam tak chcę Tak.

Fragment monologu Molly cytuję za książką Octavio Paza „ Podwójny płomień”*

Według noblisty radosne „tak” Molly to afirmacja życia, poza tym :”...Jest takie zdanie w monologu Molly, którego nie wypowie żadna zakochana kobieta„ cóż może być tak samo dobrze on jak inny”. Nie, nie tak samo dobrze on jak inny. I w tym właśnie miejscu jest granica między miłością a erotyzmem. Miłość to magnetyczna siła, której źródłem jest jedna tylko osoba :jedno ciało i jedna dusza. Miłość jest wyborem, erotyzm- akceptacją. Bez erotyzmu – bez widzialnego kształtu, który przenika przez zmysły -nie ma miłości , ale miłość przekracza upragnione ciało i szuka w tym ciele duszy, a w duszy- ciała . Szuka pełnej osoby..."

 Rysunek mój- z liceum 

 * Jedynej, którą podprowadziłam z księgarni- wprawiając się przy okazji w stany okołozawałowe.