pracownia

  

W ramach pewngo wydarzenia można odwiedzić pracownie malarskie. Doskonale- myślę-  biegnę pod wskazany adres. Mijam mostek i błyskawicznie znajduję się w innym świecie. Cienista (wieczór już ) pełna romantyzmu enklawa. Stare wille, każda inna,każda z ogrodem.

Pukam do drzwi mieszkania w jednej z takich willi. Otwiera mi Malarz i bez specjalnego zaskoczenia wpuszcza do środka.

Pokój jest duży , pełen prac , mebli, przedmiotów , połączony z aneksem kuchennym wszędzie naczynia :)

Przy stole w pokoju, nad wódeczką siedzi jakaś wesoło gaworząca banda.

Pytam więc- nie przeszkadzam? – ach -odpowiada- nie znam tych ludzi, przyszli sobie przed jakąś godzinką i piją – mili są :)

-oprowadzę ciebie- mówi. Pokazuje mi swoje szkice i prace leżące na podłodze . Jesteśmy jak baletmistrze stąpając ostrożnie, by nic nie nadepnąć. Jeśli mieszkanie jest odbiciem duszy- to już Go lubię:)

Z pokoju przechodzi się do sypialni, gdzie króluje wielkie łoże . Chcę dać krok- patrzę!- na podłodze pełzają maleńkie , może kilkudniowe kocięta -mimo starannie przygotowanego dla nich kojca.

-Moja kotka je przyniosła. Zastanawiam się, czy nie uczynię z nimi tego, co Pan Bóg zrobił z ludźmi w Pompejach- pamiętasz co to było?- naturalnie!- odpowiadam.

-Zaleję je wrzącą lawą. Jestem Panem w swym mieszkaniu czyż nie? Podobałby się tobie taki obrazek?

Śmiejemy się patrząc z czułością na pełzające koty :) Zmęczoną kotkę w kojcu:)

Idziemy dalej- chwyta mnie za rękę – jak masz na imię- Weronika mówię-Weroniczka powtarza :)

I mówi to tak , że mam ochotę- niech tak mówi :) a ja będę się patrzeć , uśmiechać i na Niego spoglądać :))) Niech mówi, bo się czuję z tym cudownie :) Widzę go takim, jaki jest- otwarty na ludzi i wciąż po dziecięcemu naiwnym. Osobą , w której nic nie potrafiło zdmuchnąć radości.

Odtąd chodzimy po tym przepastnym mieszkaniu trzymając się za ręce .Z pokoju można przejść do sypialni, korytarzyka, masy zakamarków charakterystycznych dla domów , mieszkań tworzonych przed wojną.

Jeśli na ścianie wisi obraz, lub zdjęcie robimy przystanek i On opowiada.

Tak poznaję dzieło malarza, a między tymi dziełami opowieść o synach , matce, ojcu. historię życia. Wzrusza się do łez opowiadając pewną historię z dzieciństwa, związaną z Jego Mamą- ponieważ to dość intymne- zachowam dla siebie. Ja wiem . Ja pamiętam.

Kolejnym pomieszczeniem jest łazienka.Niestandardowo wysoka, wyłożona czarnymi kafelkami .Pokazuje mi prysznic, gdzie zamontowane ma niebieskie laserki ( światełka takie:)

Mówi- wiesz co robię Weroniczko? – wchodzę sobie w ten strumień niebieskiego światła, wody z prysznica , włączam głośno radio nastawione specjalnie na stację Radio Maryja i jak tak stoję to mam pełen odlot :) Śmiejemy się :) Śmieję się teraz jak to piszę:)

Późno dostał tę pracownię, mimo że ciężko pracował, mimo że niezliczone wystawy. Czekał.

To rodzi nadzieję we mnie. Jeszcze się wszystko wykluje- myślę.

Na ścianach prace znajomych z Afryki- jestem tam lubiany-mówi. Traktują mnie jak swego!:) Śmieję się- a ja niedługo jadę do miasta W. -acha mówi- jak tam będziesz pójdziesz na ulicę tą i tą, . Tam mieszka świetny gościu. Świetne prace robi. Spodobałyby się tobie.

Taki jest- myślę-to osoba , która wszędzie ma znajomych, wielka rodzina, osoba, której wszędzie będzie dobrze, połączona ze światem , którego centrum jest ta pracownia.

Mamy chwile absolutnej bliskości i porozumienia.

Stoimy znów- mówi do mnie coś pięknego- coś co zapamiętam  na zawsze i było dla ważne- i zatrzymam dla siebie.

Pytam- skąd to wiesz?- moje dziecko- odpowiada- jestem malarzem, całe życie patrzę.

Żegnamy się. Odprowadza mnie na schody. Już na samym dole odwracam się i spoglądam w górę- spogląda za mną:

-Będę chciała wpaść!-krzyczę

-Wpadnij !-odkrzykuje

 

Wybiegam z radością. Frunę ulicami.

 

 

Nigdy więcej tam nie poszłam.

Jakiś czas temu minęliśmy się na pewnym wernisażu- nie poznał mnie.