11 lat temu

 Był to rok szkolny 1998/1999. Mała B. była w drugiej klasie katolickiej szkoły podstawowej. Wtedy jej to nie przeszkadzało, a wręcz napełniało ją radością i dumą. Że jest taka duża, taka zdolna, dobrze się uczy, wygrywa konkursy plastyczne i muzyczne, ma świetnych kolegów i koleżanki, a w tym roku przystąpi do Pierwszej Komunii.
Było to pod każdym względem wyjątkowe, gdyż w owej szkole wszystkie wydarzenia religijne były obchodzone szczególnie i przygotowywane w zintegrowaniu z parafią najbliższą, św. Andrzeja Apostoła na Chłodnej. Religię w owej szkole prowadziły siostry Nazaretanki i one także przygotowywały dzieciarnię do przeżycia i zrozumienia wagi sakramentów.

Charakterystycznym zwyczajem kultywowanym w tej szkole było to, że dzieci przyjmowały Pierwszą Komunię w Wielki Czwartek – dzień ustanowienia tego sakramentu. Inne dzieci, należące do parafii, tradycyjnie miały Komunię w maju.

Oczywiście przygotowania do Pierwszej Komunii zajęły trochę czasu. Wcześniej była przecież Pierwsza i Druga Spowiedź (pamiętam, jak nie mogłam ustać w kolejce, strasznie się niecierpliwiłam, aż ksiądz, skądinąd naprawdę fajny, wyjrzał z konfesjonału i spytał: “czy ty masz robaki?!”.  Strasznie mi się zrobiło przykro i nawet mu nie zdążyłam powiedzieć, że najprawdopodobniej tak. Nie uspokoiłam się za bardzo i w dodatku trafiłam później do niego do spowiedzi :) ) , trzeba było przygotować pieśni, rodzielić czytania, nauczyć się je czytać oraz pięknie śpiewać psalm, kupić alby (kolejna nowość: żadnych ozdobnych sukienek, tylko najprostsze alby – nawet późniejsze roczniki miały swoje bardziej ozdobne, ze złotymi haftami, podczas gdy nasz był biały, oni mieli z marszczeniami, gdy my miałyśmy na sobie prosty materiał z zakładką z tyłu i przodu, przewiązany szarfą; koledzy mieli sznury. Ale nasze alby były i tak najładniejsze), kupić wianki (gigantyczne instalacje z żywych stokrotek), zamówić fotografów, przećwiczyć ruch sceniczny w kościele, “pozaliczać” modlitwy i naprawdę tego zapragnąć.

...

Mała B. naprawdę tego pragnęła. Oczekiwała niecierpliwie. Czy to było przeżycie mistyczne, trudno powiedzieć, ale na pewno było w swej prostocie prawdziwe.
Jedenaście lat temu Wielki Czwartek przypadał, jak w tym roku: 1 kwietnia (pamiętam, że było dość zimno i stałam otulona puchową pelerynką. Jak zwykle w kwietniu, zaczęło się pojawiać moje uczulenie. Spotęgowane oblizywaniem ust ze zdenerwowania dało kiepski efekt – na zdjęciach mam czerwoną obwódkę wokół ust). Dzieciaki ustawiły się w rządku na schodach, śmiejąc się, że wejdą do kościoła, a tam ksiądz i siostry oświadczą, że Prima Aprilis, Komunii nie ma i mogą iść do domu.
Ale nic takiego się nie stało i tylko trema coraz bardziej wszystkich ogarniała, szczególnie tych, którzy mieli nieco więcej zadań, niż tylko ładnie wyglądać i uroczyście przyjąć Komunię (pamiętam jak dziś, że marzyłam, by zaśpiewac psalm responsoryjny, ale dostała go moja przyjaciółka – do dziś się przyjaźnimy :) – ja śpiewałam wobec tego “Chwała Tobie, Królu Wieków” i to wystarczło, bym się zdenerwowała. Koledzy obok mieli czytania i staliśmy tak w rządku, kolega M., przyjaciółka K., kolega O., ja. Ponoć wyglądałam ślicznie… Na pewno tak się wtedy cz ułam. Miałam jeszcze jedno zadanie, mianowicie brałam udział w przygotowaniu darów, niosłam przed ołtarz złożone alby i do dziś pamiętam, że były koszmarnie ciężkie.)

Jak to wyglądało? Wiedzą to chyba tylko zdjęcia. Gdzieś jest film, którego nie obejrzymy w domu, bo nie mamy wideo. W taki dzień, Wielki Czwartek, mało osób mogło przyjechać i brać udział w uroczystościach. Rodzina poutykana w różnych częściach Polski miała własne przygotowania, gdzie im tam ruszać w podróże przed samą Wielkanocą. Parę osób jednak przyszło. B. nie miała pojęcia, kto był prócz jej rodziny, bo trudno jej było zwracać uwagę na cokowiek. Strasznie była podekscytowana, stremowana i pragnęła tylko nie zapomnieć o tym, co musi zrobić. Poza tym niewiele zauważała. Okropnie się wszystkim przejmowała i w domu sama jedna obrała wielki gar kartofli dla gości na ucztę po Komunii. Goście, jak już wspomniałam, nawalili i nie przyszli licznie, ale ci najważniejsi – rodzina, chrzestni, przyjaciele – byli.
Wracając do Mszy, uroczytość była dość poważna, obchodzona z pompą i B. denerowało, że nie ma żadnych wesołych lub chociaż ładnych pieśni. Dla B. pieśni zawsze były ważne – wtedy, gdy była mała i teraz, gdy jest duża, też. Naprawdę szczęśliwa poczuła się, gdy prawie na sam koniec mogła zaspiewać z całym kościołem:

Oto stoję u drzwi i kołaczę.
Jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy,
Wejdę do niego i będę z nim wieczerzał
A on ze mną.

Ona siedziała w pierwszej ławce po lewej – bo zawsze była jedną z najmniejszych osób w klasie: wysocy siedzieli z tyłu. A z drugiej strony, w pierwszej ławce po prawej, ulokowała się jej rodzina i młodsze rodzeństwo robiło sporo zamieszania. Wyglądali malowniczo i pan fotograf poświęcał im niewiele mniej uwagi niż dzieciom pierwszokomunijnym :).

Nie wiadomo dokładnie jakim cudem, ale wszystko się udało, nikt się nie pośliznął, nikt nie skręcił nogi i nawet jeśli ktos fałszował albo się zacinał przy czytaniu, w ogólnym wzruszeniu i zachwycie nie zostało to zauważone. A potem zwialiśmy do domów, bo zaczęło padać – a może nie, ale było za zimno na wystawanie pod kościołem. I dopiero w domu udało się ochłonąć, uśmiechnąć do wszystkich miłych ludzi i cieszyć się, naprawdę się cieszyć, że ten wielki zaszczyt, jakim jest przyjmowanie Cała i Krwi Pańskiej, został udzielony kolejnemu człowiekowi.

...

A potem nadeszła Wielkanoc. I mała B. miała kolejne wielkie przeżycie. Wraz z rodziną co roku brała udział w uroczystym Czuwaniu Paschalnym trwającym całą noc i choć zwykle większą jego część przesypiała, to zawsze oczekiwała go z niecierpliwością. W tamtym roku poszła na nie w swej pierwszokomunijnej albie (i trochę czuła się tym zażenowana, bo wszyscy pokazywali ją sobie palcami, a nawet jeśli nie, to jej się i tak wydawało, że na nią patrzą) i po raz pierwszy przyjmowała komunię pod dwiema postaciami. Oczywiście najbardziej bała się, że nie utrzyma w dłoniach kielicha i wszystko się wyleje. Ale bała się niepotrzebnie.
(To chyba właśnie wtedy czuwanie odbywało się w sali gimnastycznej jakiejś szkoły – potrzebna była duża sala, by pomieścić dużo ludzi. I któryś dowcipny dorosły podpowiedział dziecku, by spytało, skąd tu wszędzie w osłonach wokół lamp tkwią piłki. Nieco zmieszany rodzic odpowiedział, że pewnie dlatego, że tu zwykle jest WF i grają w piłkę. Ale potem w homilii ksiądz wspomniał, że według niego to znak: te piłki przywodzą mu na myśl księżyc, który wszędzie jest ten sam i tak, jak towarzyszy naszemu czuwaniu, tak samo widział te wszystkie wydarzenia, gdy się odbywały. Ta piękna często mi się przypomina…)

Czuwanie było niesamowite i fantastyczne – jak co roku, choć co roku jest inne i niepowtarzalne, i najważniejsze.
Ale wraz z Wielkim Czwartkiem rozpoczęło w życiu B. nowy rodział.

...

I potem nadszedł tydzień oktawy Wielkiej Nocy, który był również Białym Tygodniem. W poniedziałek spełniło się marzenie B. – zaśpiewała psalm, a ponieważ nie był to tak poważny dzień jak Wielki Czwartek, mogła wybrać weselszą melodię. Do dziś jest to jej ulubiona melodia psalmu i często ją śpiewa.
A w kolejne dni były inne wydarzenia, jak wręczenie pamiątkowego obrazka, medalika, różańca, wspólna fotografia…
Ale to wszystko nie było już przecież ważne. Nie było najważniejsze.

...

To było jedenaście lat temu. W tym roku obchodziłam “okrągłą”, jedenastą rocznicę I Komunii – okrągłą, bo zgadzała się co do dnia. A Msza może nawet zgadzała się co do godziny?... I te kolejne dni przypominały mi, jak to było wtedy.
I przypomniały mi, jakie to było dla mnie ważne.
I musiałam się zastanowić, ile rzeczy wydarzyło się przez te lata.

A wtedy przypomniała mi się ta opowieść...

Pewna osoba miała sen: Spacerowała po plaży z Panem, a na niebie wyświetlały się sceny z jej całego życia. Gdy doszła do końca plaży, odwróciła się i zobaczyła, że w najtrudniejszych momentach na piasku pozostawały tylko pojedyncze ślady. Zapytała z pretensją w głosie Jezusa: “Panie, obiecałeś, że jeżeli pójdę za Tobą, zawsze będziesz ze mną i nigdy mnie nie opuścisz!” Jezus odpowiedział: “Ja dotrzymałem swej obietnicy. Kocham cię i zawsze jestem przy tobie. A tylko dlatego w tych trudnych chwilach życia widzisz pojedyncze ślady, bo wtedy niosłem cię na rękach.”

I wiecie co? Faktycznie tak było.