Wybaczam

Mida Rozmaitości Obserwuj notkę 12

9.06.2014 BLOG

To słowo, które chyba najrzadziej mówimy. Jakby prawie zniknęło z języka używanego na co dzień.

Rzadko to słowo słyszymy. Pewnie dlatego, że jest ono w pewien sposób... osobiste. Trudność polega na tym, że jego miejsce jest w prywatnej rozmowie. Poza tym odnosi się ono do trudnych spraw, konfliktów, napiętych relacji.
Ale czymś cudownym zawartym w tym słowie jest prawda. Używamy go, kiedy już przestajemy oszukiwać, kręcić, udawać. Bo czy da się wybaczyć na niby? Udawać, że się wybacza? Niektórzy pewnie próbują, ale wydaje mi się, że nie udaje im się wtedy wypowiedzieć tego słowa poważnie i szczerze. Mogą używać zamienników, słów-wytrychów, ściem. Ale powiedzieć wybaczam nieszczerze – myślę, że to graniczy z niemożliwością. Prędzej nie powie się nic...

Miejsce słowa wybaczam jest w osobistej rozmowie, między ludźmi sobie bliskimi, których coś rozłączyło, podzieliło. Ono boli, bo musi paść w sytuacji cierpienia, bólu, zmagań. To słowo jest odpowiedzią na przeprosiny, jest prośbą o wybaczenie. Z tego wynika, że najpierw ktoś musi zdobyć się na odwagę i przyznać do winy (przepraszam), a potem drugi ktoś może (choć nie musi wcale) wybaczyć.

Czy można jednak wybaczyć komuś, kto nie przeprosił?
Czy można wybaczyć komuś, kto o wybaczenie nie prosi?
Czego trzeba, by wybaczyć?
Jak się tego uczyć?

Człowiek najlepiej uczy się przez przykład. Gdy ma przed sobą kogoś, kto z powodu swojego zachowania, postawy, wyznawanych wartości może być wzorem. Postawy wybaczania sobie nawzajem najlepiej uczy się w rodzinie, gdy wielu ludzi ze sobą przebywa, wciąż się ściera, gdy są różnice zdań, konflikty większe i mniejsze. Dzieci patrząc na rodziców, którzy kłócą się i godzą, wiedzą, że tak należy postępować. I ćwiczą to później między sobą, w sprzeczkach między rodzeństwem. Kłócą się, ale potem godzą.

Nie chodzi o to, by nie było konfliktów, nie chodzi o to, by się nie kłócić i żyć w jakiejś utopijnej harmonii, która jest w praktyce najczęściej brakiem jakiejkolwiek relacji. Chodzi o to, by znów przyznać się do błędu, przeprosić i prosić o wybaczenie. Dowolną ilość razy.

Chodzi o to, by wybaczyć drugiemu, wybaczyć sobie nawzajem i wybaczyć sobie samemu.
Po prostu.

O mnie Mida

30-latka z rodziny wielodzietnej, z otwartym umysłem i sercem, magister Nauk o rodzinie z licencjatem z jęz. niemieckiego. Żona, matka córeczki. Mam stały światopogląd i konserwatywne zasady. Interesuję się pisaniem różnych dziwnych rzeczy, w tym pamiętnika, wierszy, piosenek i opowiadań; uwielbiam rysować i śpiewać. Od nostalgii ratuje mnie wrodzony rozsądek i poczucie humoru. Kontakt: na FB do wyszukania też pod nickiem by Katrine *** My jesteśmy prawdziwe damy, bo przy jedzeniu nie mlaskamy, grzecznie dygamy i się słuchamy mamy Nic nie wiemy, nic nie znamy za to ładnie wyglądamy Kiedy trzeba zrobić dyg My zrobimy go jak nikt Na sukienkach żadnej plamy Przy jedzeniu nie mlaskamy Dama z damą, ty i ja Mama z nas pociechę ma Dama mamie nie nakłamie Wierszyk powie, zna na pamięć Dama grzeczna jest jak nikt No i pięknie robi dyg *** Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną Na klombach mych myśli sadzone za młodu Pod słońcem, co dało mi duszę błękitną I które mi świeci bez trosk i zachodu. Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety Rozdaję wokoło i jestem radosną Wichurą zachwytu i szczęścia poety, Co zamiast człowiekiem, powinien być wiosną. (Kazimierz Wierzyński) *** Każdy twój wyrok przyjmę twardy Przed mocą twoją się ukorzę Ale chroń mnie Panie od pogardy Od nienawiści strzeż mnie Boże Wszak tyś jest niezmierzone dobro Którego nie wyrażą słowa Więc mnie od nienawiści obroń I od pogardy mnie zachowaj Co postanowisz niech się ziści Niechaj się wola twoja stanie Ale zbaw mnie od nienawiści Ocal mnie od pogardy Panie (N. Tenenbaum, J. Kaczmarski "Modlitwa o wschodzie słońca") *** Śnić sen, najpiękniejszy ze snów, Iść w bój, w imię cierpień i krzywd I nieść ciężar swój ponad siły, Iść tam, gdzie nie dotarłby nikt. To nic, że mocniejszy jest wróg, Że twierdz obległ setki i miast, Lecz bić, bić się aż do mogiły. Iść wciąż, aby sięgnąć do gwiazd To jest mój cel - dosięgnąć chcę gwiazd, Choć tak beznadziejnie daleki ich blask. By zdobyć swój cel i do piekła bym mógł Pod sztandarem swym iść, Gdyby chciał w tym dopomóc mi Bóg! Właśnie to posłannictwa jest sens, Więc ślubuję tu dziś Mężnym być i nie skalać się łzą, Gdy na śmierć przyjdzie iść. I nasz świat lepszy stanie się, niż Dawniej był, nim rycerski swój kask Wdział i ten, co ślubował niezłomnie Wciąż iść, aby sięgnąć do gwiazd! The Impossible Dream, Joe Darion THE VERY BEST OF Bajka. Co się wydarzyło pod sklepem z lampami - bajka dziewczynce Kasi i dżinie Flinie Coś głupiego (o studiach) - o wierze w siebie O III urodzinach Salonu24 Sierotka Mida na wakacjach - o wakacyjnych wojażach Bajka wakacyjna - o elfach Walcząc w słusznej sprawie - o moich poglądach Przypomina Ciebie mi... Część 5. Pola, las i droga Niejasne bajdurzenie o dorosłości Matura. Krótkie studium poznawcze Pasja odkrywania - wspomnienia z dzieciństwa Wierszyk. Dla odmiany - o królewnie Przypomina Ciebie mi... Część 4. Wiatr O moim pisaniu - właśnie Naiwna. Głupia - o zaufaniu Przypomina Ciebie mi... Część 2. Osiemnastka Przypomina Ciebie mi... Część 1. Dom. Rodzina Urok staroci - tylko koni żal... - o domu na wsi. Wspomnienia Dni Powstania - Warszawa 1944 - o wystawie Kraków inaczej - o wyprawie do Krakowa "Tam skarb Twój..." - o domu na wsi. Przyjazd Oto właśnie ta Noc - o Passze Historia pewnego cudu - o moich narodzinach Okruchy życia - o mnie Starsza Siostra - o siostrze :) Uwielbiam wiatr w każdej postaci - o wietrze. Wiersz Pamiętnik - po co to właściwie? - o pamiętniku Zagiąć psora - o nauczycielach Zwykła ludzka życzliwość - o ludziach