W wywiadzie dla K.Ziemca Jarosław Kaczyński najprawdopodobniej mówił o książce G.Szuladzińskiego "Katastrofa smoleńska ostatnie sekundy lotu" (w promieniach, Warszawa 2019).
Zanim cokolwiek o niej napiszę, uczciwie ostrzegam potencjalnych nabywców, że jest warta mniej, niż papier, na którym została wydrukowana. Kolejne ostrzeżenie kierują do hobbystów rachunkowości - zainstalowanych w samolocie wybuchów nie sposób policzyć beż użycia wyspecjalizowanych urządzeń księgowych.
Książka jest datowana na rok 2019 i jej główną wartością jest smutne świadectwo tego, że opłacani z podatków polskich obywateli członkowie podkomisji przez prawie trzy lata nie potrafili nawet zorganizować przyzwoitego obiegu podstawowych informacji.
Sytuacja, w której jeden z członków komisji pisze książkę opatrzoną takim zastrzeżeniem, kiedy faktycznie powinien być gotowy raport jest niezwykła - o ile ta książka nie jest wyrazem zdania odrębnego, a w przypadku G.Sz. o niczym takim nie wiemy. Autor informuje tylko, że był członkiem podkomisji do 2018 roku.
1.
Podważenie wiarygodności symulacji Biniendy może być powodem, dla którego Szuladziński przestał być członkiem podkomisji. Ponieważ jednak Binienda pokazywał symulacje z czterokrotnie zawyżonymi grubościami blach od 2011 do 2015 roku, Szuladziński miał aż za dość czasu, aby mu na to zwrócić uwagę.
2. 
Ten slajd pochodzi a jednej z pierwszych pogadanek Biniendy. Kreskowana linia to nie żadna "trajektoria MAK" tylko wykres wysokości radiowych - podkomisji od dawna wiadomo, że mierzonych w przechyle i po awarii radiowysokoścomierza. Wprawdzie Binienda w czasie pogadanek wyliczał przyspieszenia z tych wysokości ale dzisiaj chyba by się tego i on wstydził.
3.
Po pierwsze, część referatu z I Konferencji Smoleńskiej w której próbowałem analizować kat przechylenia oparłem o błędnie rozkodowane przez ATM parametry zapisywane co 0,125 sek, w tym właśnie ten kąt. Obecnie podkomisja dysponuje poprawnie rozkodowanymi parametrami i przechylenie zapewne jest takie jak w raporcie MAK - bez skoków.
Po drugie, na co zwracałem G.Sz. mailowo uwagę - skok przyspieszenia nie ma takiego fizycznego sensu - za naprężenia odpowiada aktualna siła a nie to, jaka była wcześniej.
"Podwójny wybuch" a w oryginale "dwa wstrząsy" nie zaprzątają już mojej uwagi tak jak kiedyś. Jeżeli jednak czasem zaprzątają to przypuszczam, iż mogły na przykład pochodzić od uszkodzonej lewej klapy.
4.
Karkołomna i zarazem komiczna koncepcja misternego planu zamachu zakładająca trafienie w brzozę odpowiednio już osłabionym wybuchami miejscem skrzydła.
5.
Nienaruszona podłoga koresponduje z podłogą wybuchanego w "Strasznym filmie 2017" ułożoną na ziemi z płyt OSB.
6.
Po pierwsze szerokość jest większa niż podwójny wzrost ratowników i to zgadza się z szerokością kadłuba.
Po drugie tylko na tym zdjęciu wygląda, że są dwie kałuże, gdyż na innych widać jedną szerszą, co świadczy że przed pniakiem dach kadłuba był jeszcze cały.
Po trzecie - gdyby pnie przeniknęły do otwartego kadłuba to nie miałoby ich co ściąć przy samej ziemi, więc wymagałoby to zainstalowania misternych mikrowybuchów w pniach drzew oraz podobnie jak pkt.3 - niezwykle precyzyjnego naprowadzenia samolotu na drzewa z zainstalowanymi wybuchami.
Wybuchowe otwarcie kadłuba to hit w repertuarze Szuladzińskiego. Niestety tak infantylnym tłumaczeniem nie da się podważyć logicznego wytłumaczenia, że kadłub został rozpruty przez drzewo, po którym został pniak.
7.
Jest o zgodne z pogadankami Macierewicza w klubach GaPola natomiast przeczy staraniom pilotów wykonywania lądowań awaryjnych na pasach wyniesionym z doświadczeń, że na pasie samolot, czy to z wypuszczonym podwoziem, czy bez, nie trafi na przeszkodę pionową , w tym na drzewo z pkt.6. W betonowym pasie nie utknie ani skrzydło ani fragment kadłuba jeżeli nastąpiło jego rozłamanie. Na pasie jedynym czynnikiem powodującym wytracanie prędkości poziomej zazwyczaj znacznie większej niż pionowa jest tarcie.
Obok omówionego w pkt.3 to drugi przypadek, w którym Szuladziński zdradza, że po prostu nie rozumie podstaw fizyki.
8.
Żeby być sprawiedliwym, trzeba zauważyć, że uznanie odchyłki polegającej ma znalezieniu się samolotu 5 metrów poniżej elewacji pasa na kilometr przed pasem za część każdego lądowania jest objawem ekstraordynaryjnego poczucia humoru.
Poza tym w książce jest zapierające dech w piersiach uzasadnienie autorstwa Marka Dąbrowskiego wyboru lewego skrzydła jako miejsca zainstalowania mikrowybuchów i innych wybuchów, natomiast nie ma próby wyjaśnienia dlaczego sprawny samolot 125 m przed brzozą znalazł się na takiej wysokości. Oznacza to, że od czasu pierwszej prezentacji naszego kolegi blogera KaNo, ludzie pracujący dla Macierewicza zdołali obszar swoich wyobrażeń o katastrofie cofnąć zaledwie o 125 metrów przed brzozę.
W styl "Strasznego filmu 2017" znakomicie wpisuje się pytanie, na które Szuladziński sam udziela sobie odpowiedzi o zapewne niezamierzonej wymowie.
Fakty bowiem są takie, że wieża próbowała odesłać samolot ale polska załoga oraz przekazujący wolę prezydenta dyrektor protokołu zdecydowali o podjęciu tragicznej w skutkach próby wylądowania we mgle.
