Poprzednią notkę zakończyliśmy na pytaniu, kto i w jakim celu introdukował do białowieskich lasów populację nie występujących tam w naturze mieszkańców dalekiej Azji.
Aby kwestię - na temat której istnieje wielka różnica zdań - poddać należytemu dla metody naukowej badaniu, przyjrzymy się po kolei różnym wersjom prób jej (kwestii, nie różnicy) wyjaśnienia.
Zaczniemy od wyjaśnień półmitycznych, przekazanych przez lokalną tradycję:
...Misjonarze mają także pobożną wielce jednę ustawę, że każdego z świeckich osób i z duchownych, kto tylko żąda, przyjmują na rekolekcje na pięć dni, dając mu przez ten czas bez żadnej nagrody stancją, pościel i porcją taką, jak swoim domownikom w refektarzu; nierównie zaś suciej karmią rekolektantów obrokiem duchownym i poją zdrojem tez pokutnych; miewają ich ustawicznie prawie po kilku, a czasem i po kilkunastu razem, bo się im według woli świętego fundatora nie godzi nikomu odmówić tej duchownej a oraz i doczesnej uczynności, ktokolwiek o nią uprasza; lubo wielu wprasza się na rekolekcje nie dla pożytku duchownego, ale dla odpędzenia na jaki czas dokuczającego głodu, co znać z wielu przychodzących na rekolekcje w złym obuwiu, w złym odzieniu i z nędzną twarzą.
Jest podanie w tym zgromadzeniu, że jeden rekolektant z takowych gałgancjuszów, umieszczony w komorze, w której stał okseft z winem, wysuszył go do połowy; i nie postrzeżono tej szkody, aż przyszła potrzeba zaczęcia okseftu; domyślono się zaś stąd, że rekolektant ów wypił to wino, ponieważ wiele razy przyszedł do niego ojciec duchowny dla dania mu według zwyczaju nauki, zawsze go zastał leżącego na ziemi krzyżem. Znać ów łotr, opiwszy się wina, kładł się spać tym sposobem, aby nie był poszlakowany w pijaństwie i szkodzie, którą czynił.
Linku do żródła nie podaję, mając nadzieję, ze z użytkowników Salona zaglądają w mój kącik jedynie ludzie cywilizowani.
# rzekł Salomon: mnodzy są, którzy swoim dobrodziejom oddają złość za dobroć
